Ik heb mijn tweelingzonen alleen opgevoed, maar toen ze 16 werden, kwamen ze terug van hun studie en vertelden ze me dat ze geen contact meer met me wilden.
Toen ik hem vertelde dat ik zwanger was, stonden we geparkeerd achter de oude bioscoop. Zijn ogen werden eerst groot, daarna vulden ze zich met tranen. Hij omhelsde me, rook aan mijn haar en glimlachte naar me.
‘We vinden wel een oplossing, Rachel,’ zei hij tegen me. ‘Ik hou van je. En nu… beginnen we aan ons eigen gezin. Ik zal er bij elke stap voor je zijn.’
Een parkeerplaats bij een bioscoop | Bron: Midjourney
Maar de volgende ochtend was hij verdwenen.
Hij had niet gebeld, noch een briefje achtergelaten… en niemand deed open toen ik naar zijn huis ging. Er stond alleen Evans moeder in de deuropening, met haar armen over elkaar en haar lippen samengeknepen.
‘Hij is er niet, Rachel,’ zei ze op een neutrale toon. ‘Het spijt me.’
Ik herinner me dat ik naar de auto staarde die op de oprit geparkeerd stond.
Een peinzende vrouw die onder een veranda staat | Bron: Midjourney
« Komt hij… terug? »
‘Hij is bij zijn familie in het Westen gaan wonen,’ antwoordde ze, waarna ze de deur sloot zonder te wachten tot ik haar vroeg waar hij was of naar zijn telefoonnummer.
Evan heeft me ook geblokkeerd op alle sociale media.
Ik was nog steeds in shock toen ik me realiseerde dat ik nooit meer iets van haar zou horen.
Een jonge zwangere vrouw staat in een steegje | Bron: Midjourney
Maar daar, in het schemerige licht van de echokamer, zag ik ze. Twee kleine hartjes die naast elkaar klopten, alsof ze elkaars hand vasthielden. En er klikte iets in me. Ik zei tegen mezelf dat ik het zou doen, zelfs als er niemand anders zou komen. Ik moest het doen.
Mijn ouders waren niet bepaald blij toen ze hoorden dat ik zwanger was. Ze schaamden zich nog meer toen ik vertelde dat ik een tweeling verwachtte. Maar toen mijn moeder de echo zag, barstte ze in tranen uit en beloofde ze me volledig te steunen.
Bij hun geboorte kwamen de jongens huilend ter wereld, warm en perfect. Noah eerst, toen Liam — of misschien was het andersom. Ik was te moe om het me te herinneren.
Pasgeboren tweelingen liggen op hun buik | Bron: Pexels
Maar ik herinner me Liams kleine, gebalde vuistjes, alsof hij ter wereld was gekomen met de intentie om te vechten. En Noah, veel kalmer, die me aankeek en knipperde alsof hij al alles wist wat er te weten viel over het hele universum.
De eerste paar jaren waren een wervelwind van flesjes, koorts en slaapliedjes die midden in de nacht met droge lippen werden gefluisterd. Ik onthield het piepen van de kinderwagenwielen en het exacte tijdstip waarop de zon onze woonkamervloer verlichtte.
