Wanneer Rachels tweelingzonen thuiskomen van de universiteit en haar vertellen dat ze haar nooit meer willen zien, worden al haar opofferingen in twijfel getrokken. Maar de waarheid over de plotselinge terugkeer van hun vader dwingt Rachel tot een keuze: haar verleden beschermen of vechten voor de toekomst van haar gezin.
Toen ik op mijn zeventiende zwanger werd, was angst niet het eerste wat ik voelde. Het was schaamte.
Het lag niet aan de baby’s – ik hield al van ze voordat ik zelfs maar een naam voor ze had bedacht – maar omdat ik al aan het leren was mezelf klein te maken.
Ik leerde minder ruimte in te nemen in de gangen en klaslokalen, en mijn buik te verbergen achter de dienbladen in de kantine. Ik leerde te glimlachen terwijl mijn lichaam veranderde, en terwijl de meisjes om me heen galajurken kochten en blanke jongens kusten zonder concrete plannen.
Een vrouw met een zwangerschapstest | Bron: Pexels
Terwijl zij berichten plaatsten over het schoolbal, leerde ik hoe ik zoutjes binnen kon houden tijdens het derde lesuur. Terwijl zij zich zorgen maakten over hun aanmeldingen voor de universiteit, zag ik mijn enkels opzwellen en vroeg ik me af of ik mijn diploma wel zou halen.
Mijn wereld was niet gevuld met kerstverlichting en galafeesten; ze bestond uit latex handschoenen, WIC-formulieren en echo’s in schemerige onderzoekskamers met gedempt geluid.
Evan had me verteld dat hij van me hield.
Een vrouw die een echografie ondergaat | Bron: Pexels
Hij was de ideale jongen: een vaste waarde in het universiteitsteam, een perfect gebit en een glimlach waardoor zijn professoren zijn te laat ingeleverde opdrachten vergaten. Tussen de lessen door kuste hij me in mijn nek en zei dat we zielsverwanten waren.
