Het begon gewoon als een leuk momentje. Ik ben agent in Clearwater en het was mijn vrije dag. Mijn dochter, Naia, is net serieus gaan kruipen en haar favoriete ding op dit moment is deze rode plastic speelgoedauto die ze van mijn zus heeft gekregen. Het is zo’n autootje dat je met je voeten kunt bedienen, zonder motor, alleen babygiechel en een wiebelende besturing.
Ik zette hem neer in onze rustige doodlopende straat, denkend dat het wel grappig zou zijn om haar « aan de kant te zetten » als een mini-verkeersregelaar. Ik klemde mijn badge aan mijn shirt, pakte mijn radio en liep serieus naast haar.
“Pardon mevrouw, weet u hoe hard u reed?”
Ze keek me alleen maar knipperend aan, kwijlend en proberend op het stuur te kauwen. Ik schreef haar nep een bekeuring uit met een krijtje op een servetje. Mijn vrouw, Sasha, filmde en lag in een deuk.
Toen hoorden we een autodeur dichtslaan.
Aan de overkant van de straat liep een vrouw snel naar ons toe.
« Je kunt een baby toch niet zomaar op straat laten rollen, » snauwde ze. « Dat is niet grappig. Wat voor soort agent ben jij? »
Ik probeerde uit te leggen dat het in scène gezet was, gewoon voor de lol, volledig onder toezicht. Maar ze stormde weg en pakte haar telefoon.
Tien minuten later verscheen er een echte kruiser.
En raad eens wie er op de passagiersstoel zat? Het was mijn vriend en collega Marcos. Hij keek verbijsterd, alsof hij niet zeker wist of hij me moest uitlachen of uitschelden.
Marcos klom uit de politieauto en zijn partner – die ik niet herkende – stapte aan de andere kant uit. Mijn hart zonk een beetje in mijn schoenen, ook al wist ik dat ik niets verkeerd had gedaan. De buurvrouw stond op haar veranda, haar armen over elkaar geslagen. Ze leek blij dat ze me op iets onverantwoordelijks had « betrapt ».
