Mark had haar gevraagd hem daar te ontmoeten. « Het is beter als we apart aankomen, » had hij gezegd. « Ik moet vroeg netwerken. »
Elena liep de balzaal binnen. Ze droeg een eenvoudige zwarte jurk. Elegant, maar ingetogen. Ze stond bij een pilaar en keek toe hoe haar man zich door de zaal bewoog.
‘Dames en heren!’ Marks stem galmde boven de menigte uit terwijl hij een champagneglas omhoog hield. Hij stond vlakbij de ijssculptuur. ‘Ze zeggen dat achter elke grote man een grote vrouw staat. En daar ben ik het helemaal mee eens.’
Hij trok Jessica dichter naar zich toe. De menigte, die aannam dat ze zijn vrouw was, applaudisseerde beleefd.
‘Jessica is mijn steun en toeverlaat geweest,’ loog Mark zonder enige moeite. ‘Haar intelligentie, haar klasse… dat is wat me drijft.’
Een jonge manager boog zich naar Mark toe. « Is dat je vrouw, Mark? »
Mark lachte, een wreed, schel geluid. « Nee, nee. Dit is Jessica, mijn… rechterhand. Mijn vrouw is hier ergens in de buurt. » Hij scande de kamer, zijn ogen gleden over Elena in de schaduwen. « Waarschijnlijk in de buurt van het buffet. Ze is dol op gratis eten. »
Jessica giechelde en fluisterde iets in Marks oor.
Elena keek naar hen. Haar hart was als een blok ijs. Maar toen zag ze het.
Om Jessica’s nek glinsterde een ketting. Het was een hanger met een blauwe diamant, gezet in witgoud. Het ontwerp was onmiskenbaar. Het was de Star of the North , een speciaal sieraad dat Elena’s grootvader voor haar grootmoeder had laten maken. Het was al twee weken zoek in Elena’s sieradendoos. Mark had haar verteld dat hij het had laten repareren.
Hij had haar niet alleen bedrogen. Hij had haar erfenis gestolen om zijn maîtresse mee te tooien.
Het laatste sprankje medelijden dat Elena nog voor Mark voelde, verdween als sneeuw voor de zon.
Ze pakte haar telefoon. Het was 20:00 uur.
Ze opende een versleutelde app en typte één bericht naar de CEO van de holding, Arthur Sterling.
Bericht: Voer Plan Omega uit. Het podium is van jou.
De lichten in de balzaal flikkerden. De soepele jazzmuziek viel weg en werd vervangen door een laag, onheilspellend gezoem van feedback.
‘Wat is er aan de hand?’ mompelde Mark, terwijl hij om zich heen keek. ‘Is de stroom uitgevallen?’
Een stem bulderde uit de luidsprekers boven ons, een stem met een goddelijk volume.
« Mag de nieuwe marketingdirecteur naar het podium komen om een speciale beslissing van de voorzitter van de raad van bestuur in ontvangst te nemen? »
Marks gezicht klaarde op. Hij draaide zich naar Jessica. ‘Dit is het dan. De voorzitter erkent me eindelijk. Misschien een bonus? Misschien aandelen?’
Hij greep Jessica’s hand. « Kom op. Laten we geschiedenis schrijven. »
Ze liepen stralend naar het podium, zich er niet van bewust dat het gigantische led-scherm achter hen – waarop het bedrijfslogo te zien was – haperde. Het logo verdween pixel voor pixel en onthulde iets heel anders.
Deel 3: Het opgestelde vonnis
Terwijl Mark en Jessica de trap naar het podium opliepen, zwaaiden de zware dubbele deuren achter in de balzaal open.
Een groep van zes mannen en vrouwen in donkere pakken kwam binnen. Ze bewogen zich met de synchrone precisie van een roedel roofdieren. In het midden stond Arthur Sterling, de naar buiten gerichte CEO van NovaStream. Hij was een angstaanjagende man – 1 meter 93 lang, met zilvergrijs haar en de reputatie concurrenten met gemak te verslinden.
Mark stond als versteend op het podium. « Meneer Sterling! » riep hij, terwijl hij wild met zijn armen zwaaide. « Hierheen! »
Sterling keek niet naar het podium. Hij en zijn entourage liepen dwars door de menigte heen en baanden zich een weg door de zee van gasten. Ze waren op weg naar de achterste hoek. Naar de schaduwen.
Mark fronste zijn wenkbrauwen. « Hij mag me niet zien. De lichten schijnen in zijn ogen. »
‘Mark,’ siste Jessica, terwijl ze aan zijn mouw trok. ‘Kijk naar het scherm.’
‘Niet nu, Jessica. Ik moet Sterlings aandacht trekken.’
“Mark! Kijk!”
Mark draaide zich om. Op het enorme scherm achter hem werden niet zijn verkoopcijfers weergegeven. Er was een livebeeld te zien van een bewakingscamera.
De camera stond in een kantoor. Marks kantoor.
Op het scherm werd een opgenomen video afgespeeld. Daarop was te zien hoe Mark aan zijn bureau zat, met zijn voeten omhoog. Hij was aan de telefoon.
Mark (op het scherm): « Ja, zet het gewoon op de visitekaartje van het bedrijf. Categorie ‘Klantenrelaties’. Wat maakt het uit? De accountants zijn idioten. Mijn vrouw? Ha! Ze denkt dat ik overwerk. Ze is zo goedgelovig, het is zielig. Ik zou haar kunnen vertellen dat de lucht groen is en ze zou het plafond gaan schilderen. »
De balzaal werd doodstil.
Mark werd bleek. « Dat… dat is een deepfake! AI! Iemand saboteert me! »
Hij keek neer op Sterling, wanhopig op zoek naar een bondgenoot. « Meneer Sterling! U moet hiermee stoppen! Beveiliging! »
Sterling stopte eindelijk met lopen. Hij stond nu ongeveer een meter voor Elena.
Mark knipperde met zijn ogen. Waarom stond de CEO nou voor zijn onverzorgde vrouw?
« Hé! » riep Mark naar Elena. « Jij! Ga uit de weg! Je blokkeert de weg voor meneer Sterling! Ga… ga hem een drankje halen of zoiets! »
Jessica greep de microfoon op het podium. « Beveiliging! Verwijder die vrouw in de zwarte jurk! Ze verpest de hele sfeer! »
Elena bewoog niet. Ze gaf geen kik. Langzaam reikte ze omhoog en verwijderde de haarclip, waarna haar haar over haar schouders viel. Ze strekte haar rug, alsof ze wel zeven centimeter langer was geworden. De houding van een ‘huisvrouw’ verdween en maakte plaats voor de ijzersterke houding van een titaan.
Ze keek naar Mark. Ze keek naar Jessica. En toen keek ze naar Sterling.
Sterling trok zijn stropdas recht. Toen, tot de collectieve verbazing van de driehonderd aanwezigen, maakte hij een buiging. Geen knikje. Een diepe buiging van negentig graden, een teken van absolute onderwerping.
‘Mevrouw de voorzitter,’ zei Sterling, zijn stem versterkt door de stilte in de zaal. ‘Wij wachten op uw bevelen.’
Mark liet de microfoon vallen. Die kwam met een oorverdovende klap op het podium terecht .
‘Voorzitter… Voorzitter?’ stamelde Mark, zijn hersenen haperden. ‘Met wie spreekt u?’
Sterling draaide zich langzaam om naar Mark. ‘Ik spreek met de eigenaar van dit bedrijf. De eigenaar van dit hotel. En de eigenaar van het podium waarop u staat.’
Hij gebaarde naar Elena.
“Mevrouw Elena Vance.”
Deel 4: De naakte waarheid
Elena liep naar het podium. Ze had geen haast. Haar hakken tikten op de marmeren vloer als een doomsday clock.
De menigte week voor haar opzij, met grote ogen. Nu zagen ze het. De manier waarop ze liep. De manier waarop ze zich gedroeg. Dit was geen gast. Dit was de gastvrouw.
Ze beklom de trap naar het podium. Mark deinsde achteruit en struikelde bijna over Jessica.
‘Elena?’ fluisterde Mark, zijn stem trillend. ‘Wat is dit? Is dit een grap?’
Elena liep langs hem naar het podium. Ze keek hem niet aan. Ze keek naar het publiek – haar medewerkers, haar partners, haar concurrenten.
‘Goedenavond,’ zei ze. Haar stem was kalm, melodieus en angstaanjagend. ‘Vijf jaar lang heb ik NovaStream vanuit de schaduw geleid. Ik geloofde dat leiderschap draait om anderen in staat stellen hun potentieel te benutten. Ik geloofde dat als ik mensen zou steunen, ze de uitdaging zouden aangaan.’
Ze draaide zich om naar Mark.
“Ik had het mis. Sommige mensen kijken, als ze eenmaal op de been zijn, gewoon neer op degenen die hen vasthouden.”
Ze drukte op een knop op het podium.
Het scherm achter haar veranderde. Het was niet langer alleen de kantoorvideo. Het was een spreadsheet.
ONGEAUTORISEERDE UITGAVEN – M. VANCE
Tiffany & Co. – $12.000 (Halsketting)
The Ritz-Carlton – $4.500 (Suite 402)
Vlucht naar Cabo – $3.200 (Passagier: Jessica Miller)
‘Je hebt in zes maanden tijd honderdveertigduizend dollar van mijn bedrijf verduisterd, Mark,’ zei Elena. ‘Je hebt mijn geld gebruikt om cadeaus voor je maîtresse te kopen. Je hebt mijn geld gebruikt om dit hotel te boeken.’
Ze wees naar Jessica.
“En je gaf haar de halsketting van mijn grootmoeder.”
Jessica greep naar haar keel. Ze zag eruit alsof ze moest overgeven. Ze probeerde de sluiting los te krijgen, maar haar handen trilden te erg.
‘Elena, wacht even,’ smeekte Mark, terwijl hij naar voren stapte met zijn handen omhoog. ‘Schatje, lieverd, luister. Het is niet wat het lijkt. Ik was… ik was de beveiligingssystemen aan het testen! Het was een stresstest! En Jessica… ze is gewoon een collega die me helpt met het rollenspel! Ik hou van je! Je weet dat ik van je hou!’
Elena lachte. Het was een droog, hol geluid.
‘Je houdt van jezelf, Mark. Je bent verliefd geworden op het beeld dat ik van je heb gecreëerd.’
Ze draaide zich weer naar de microfoon.
“Als voorzitter van NovaStream beroep ik mij op artikel 42 van de statuten van het bedrijf. Mark Vance, je wordt per direct ontslagen wegens ernstig wangedrag, verduistering en bedrijfsdiefstal.”
Marks knieën begaven het. Hij zakte in elkaar op de grond.
‘En,’ vervolgde Elena, terwijl ze in haar tas greep en een dikke envelop tevoorschijn haalde, ‘als uw vrouw…’
Ze gooide de envelop naar hem. Die raakte hem in de borst, waardoor de papieren in het rond vlogen.
“Ik dien hierbij de scheidingspapieren bij. Mijn forensische accountants hebben uw bezittingen al bevroren om het gestolen geld terug te vorderen. U verlaat dit huwelijk met precies wat u erin bracht: niets.”
Jessica probeerde stiekem van het podium af te sluipen.
‘Mevrouw Miller,’ riep Elena zonder zich om te draaien.
Jessica verstijfde.
‘De ketting,’ zei Elena. ‘Laat hem liggen. Anders voeg ik ‘Bezitting van gestolen goederen’ toe aan het politierapport dat op dit moment wordt opgesteld.’
Jessica rukte de ketting af, gooide hem op de grond en rende weg.
Mark kroop naar Elena toe en greep haar jurk bij de zoom. Hij huilde nu, lelijke, snotneuzen. « Alsjeblieft, Elena. Het spijt me. Het spijt me zo. Ik ben niets zonder jou. »
Elena keek op hem neer. Met een scherpe ruk trok ze haar jurk uit zijn greep.
“Je was altijd al een nobody, Mark. Ik heb je alleen maar een kostuum gegeven.”
Ze keek Sterling aan. « Zorg dat hij uit mijn zicht verdwijnt. »
Beveiligingspersoneel stroomde naar het podium. Terwijl ze een schreeuwende Mark wegsleepten, raapte Elena de blauwe diamanten halsketting van de grond op. Ze hield hem tegen het licht. Hij fonkelde, koud en onverschillig.
Deel 5: As en Feniks
Een week later
De regen in de stad was onophoudelijk. In een krappe studioflat die naar schimmel en muffe afhaalmaaltijden rook, zat Mark op een futon.
Hij keek naar CNBC.
Breaking News: De ongrijpbare oprichter van NovaStream treedt eindelijk in het openbaar.
Op het scherm stond Elena achter een podium tijdens de Global Economic Summit. Ze droeg niet langer de eenvoudige kleren van een huisvrouw. Ze droeg een op maat gemaakt wit pak dat meer kostte dan Marks hele vroegere salaris. Ze straalde. Krachtig.
‘Mevrouw Vance,’ vroeg een verslaggever. ‘Jarenlang dacht de markt dat NovaStream werd bestuurd door een raad van bestuur. Waarom onthult u uw identiteit nu?’
Elena keek recht in de camera. Haar ogen waren helder.
« Omdat ik me realiseerde dat het verbergen van mijn kracht me niet beschermde, » zei ze. « Het bracht alleen maar zwakte in huis. In het bedrijfsleven, net als in het leven, moet je giftige invloeden elimineren. Toen ik dat eenmaal had gedaan… werd het pad duidelijk. »
Mark zette de tv uit.
Zijn telefoon stond stil. Jessica had hem geblokkeerd zodra de politie vragen begon te stellen. Zijn ‘vrienden’ van kantoor – degenen die om zijn grappen lachten en zijn champagne dronken – hadden hem in de steek gelaten. Hij had gesolliciteerd op drie banen; overal was hij afgewezen. Elena had hem niet alleen ontslagen; ze had zijn reputatie volledig vernietigd.
Hij bekeek de scheidingsregeling die op tafel lag. Het was een wreed voorval. Ze had het huis (waar ze voor betaald had), de auto’s (waar ze ook voor betaald had) en de beleggingen meegenomen. Hij bleef achter met zijn pensioenrekening, die momenteel werd ingehouden om het verduisterde geld terug te betalen.
Hij had een diamant in zijn hand gehouden en die geruild voor een stuk glas.
Deel 6: Absolute vrijheid
