Het leek wel een ansichtkaart van de Amerikaanse droom. Voor Elena leek het echter een mond die haar elk moment kon verslinden.
Ze bereikte de massieve eikenhouten voordeur en belde aan. Ze wachtte. En wachtte. De wind sneed in haar blote wangen.
Eindelijk ging de deur open. Het was niet haar vader, of haar moeder. Het was mevrouw Gable, de huishoudster die Elena al kende sinds ze een kind was.
‘Juffrouw Elena,’ fluisterde de oude vrouw, haar ogen vol medelijden. ‘U hebt het ijskoud. Kom snel binnen.’
“Dankjewel, Martha.”
Elena stapte de hal binnen. De warmte omviel haar direct, met de geur van gebraden kalkoen, dennennaalden en dure parfum. De hal hing vol met jassen – nerts, vossenbont, kasjmier. Het geroezemoes uit de woonkamer was een kakofonie van geacteerd gelach en het geklingel van kristallen glazen.
Ze had haar jas nog maar net losgeknoopt toen er plotseling een figuur uit de menigte tevoorschijn kwam. Beatrice Vance, gekleed in een glinsterende gouden jurk die misschien een maat te klein was, snelde op haar af. Heel even verwachtte Elena een omhelzing.
In plaats daarvan greep Beatrice haar arm vast, waarbij haar verzorgde nagels in de wol drongen.
‘Ik zei toch dat je de dienstingang moest gebruiken,’ siste Beatrice, terwijl ze haar stem laag hield zodat de gasten het niet zouden horen. ‘Kijk eens naar jezelf. Je bent doorweekt. Je ziet eruit als een verzopen kat.’
‘Hallo moeder,’ zei Elena met een kalme stem. ‘Fijne kerst.’
‘Er is niets vrolijks aan waterdruppels op mijn Perzische tapijt,’ snauwde Beatrice. ‘Ga naar de keuken en droog je af. En blijf daar tot ik je roep. Sarah komt zo binnen.’
Voordat Elena kon reageren, stopte de muziek – een live jazzkwartet. Een stilte viel over de zaal. De gasten richtten hun blik op de grote trap.
Beatrice liet Elena’s arm los en veranderde onmiddellijk van gedaante. Haar frons maakte plaats voor een stralende, kunstmatige glimlach toen ze zich naar de menigte wendde. « Dames en heren, » kondigde ze aan, haar stem trillend van trots. « De vrouw van het moment. »
Bovenaan de trap stond Sarah Vance.
Op haar dertigste was Sarah prachtig op de manier waarop een reclamebord prachtig is: opvallend, verfijnd en een echte blikvanger. Ze droeg een karmozijnrode Versace-jurk met een gevaarlijk hoge split. Diamanten, waarschijnlijk gehuurd, fonkelden bij haar hals.
Ze daalde langzaam de trap af en genoot van het moment. Ze hield een champagneglas vast als een scepter.
‘Hartelijk dank voor jullie komst,’ zei Sarah, haar stem vol geoefende arrogantie. ‘Vanavond draait het niet alleen om Kerstmis. Het gaat om de toekomst.’
Ze bereikte de onderkant van de trap en keek de kamer rond. Haar blik viel op Elena, die ongemakkelijk bij de kapstok stond. Sarah’s lippen krulden in een grijns.
‘Oh, kijk eens,’ kondigde Sarah aan, terwijl ze haar stem versterkte zodat iedereen in de kamer het kon horen. ‘Mijn lieve zusje is eindelijk gearriveerd. Iedereen, geef een warm applaus voor Elena – de enige Vance die nog steeds aan het uitzoeken is hoe ze haar huur in Brooklyn moet betalen.’
Een golf van beleefd, wreed gelach trok door de zaal. Gasten fluisterden achter hun handen en keken naar Elena’s natte laarzen en warrige haar.
Elena gaf geen kik. Ze stond volkomen stil, haar handen diep in haar jaszakken. In haar rechterzak raakten haar vingers een vulpen aan. Een Montblanc. De pen waarmee ze fusies van miljarden dollars ondertekende.
Geniet ervan, Sarah, dacht Elena, terwijl ze haar zus zag genieten van de spot. Geniet van het licht. Want de schakelaar staat op het punt om omgezet te worden.
HOOFDSTUK 2: HET FEEST VAN DE GEMASKERDE FEESTEN
Het diner was een meesterwerk in uitsluiting.
De lange mahoniehouten tafel was gedekt voor vierentwintig personen. Aan het hoofd zat Elena’s vader, Robert Vance, met een rood aangelopen en pompeuze blik. Naast hem zat Sarah. De gasten waren een mengeling van middenkader hedgefondsmanagers, lokale politici en carrièrejagers – het soort mensen dat dacht dat je met geld moest pronken.
Elena zat helemaal aan het uiteinde van de tafel, ingeklemd tussen een siervaren en de peuter van een verre neef die op dat moment aardappelpuree op het tafelkleed gooide.
« Dus, » bulderde Robert Vance, terwijl hij met zijn vork tegen zijn glas tikte. « Een toast. Op Sarah. »
« Op Sarah! » riep iedereen aan tafel in koor.
‘Mijn dochter,’ vervolgde Robert, zijn ogen vochtig van gespeelde emotie. ‘De nieuwe CEO van Novus Tech. Weet je, toen we deze meisjes opvoedden, wisten we altijd al dat Sarah de bijzondere was. Ze had de drive. De ambitie.’
Hij pauzeerde even, zijn blik dwaalde kort en afwijzend af naar het uiteinde van de tafel waar Elena zwijgend haar kalkoen aan het snijden was.
« Zij is de enige die de waarde van de nalatenschap van Vance werkelijk begreep, » concludeerde Robert.
« Helemaal mee eens! » riep Beatrice instemmend. « En Novus Tech is niet zomaar een bedrijf. Zeg het ze maar, Sarah. »
Sarah wervelde in haar wijnglas en leunde achterover in haar stoel met de nonchalance van iemand die denkt dat ze de eigenaar van de ruimte is.
‘Nou,’ zei Sarah op slepende toon, ‘Novus Tech is zojuist overgenomen door een enorm durfkapitaalbedrijf. Aether Holdings. Ze hebben vorige week drie miljard dollar in onze R&D-afdeling geïnvesteerd.’
Een geschokte reactie ging door de tafel. Drie miljard. Het getal bleef als een betovering in de lucht hangen.
Elena nam een slok water. Ze herinnerde zich dat ze die machtiging had ondertekend. Ze herinnerde zich dat ze de financiële gegevens van Novus Tech had bekeken – een worstelend bedrijf met degelijke technologie, maar verschrikkelijk leiderschap – en dat ze had besloten het over te nemen. Niet voor de winst, maar om een vacature aan de top te creëren. Een vacature die ze met haar zus kon invullen. Het was een liefdadigheidsproject vermomd als een zakelijke zet.
‘Drie miljard,’ vroeg een gast met grote ogen. ‘En de voorzitter van Aether Holdings? Heeft u hem wel eens ontmoet?’
‘Nog niet,’ lachte Sarah zachtjes. ‘De voorzitter is notoir teruggetrokken. Eigenlijk een spook. Maar…’ Ze boog zich voorover en verlaagde haar stem voor een dramatisch effect. ‘…ik heb van betrouwbare bronnen vernomen dat hij persoonlijk mijn dossier heeft uitgekozen. Uit honderden kandidaten. Hij zag iets in me. Een verwante geest op het gebied van leiderschap.’
Elena verslikte zich een beetje in haar water. Ze hoestte in haar servet.
‘Is er iets mis, Elena?’ vroeg Sarah met een scherpe stem. ‘Vind je het concept ‘leiderschap’ te ingewikkeld? Ik weet dat de freelance redactiemarkt hard is, maar probeer een beetje bij te blijven.’
‘Het gaat goed met me, Sarah,’ zei Elena zachtjes. ‘Ik ben alleen… verrast door je zelfvertrouwen.’
‘Zelfvertrouwen is het voorrecht van succesvolle mensen,’ antwoordde Sarah fel. ‘Dat zou je niet begrijpen. Je woont nog steeds in dat kleine appartementje in Brooklyn, hè? Schrijf je nog steeds blogs? Of ben je nog steeds ‘op zoek naar jezelf’?’
