Ik heb mijn baby afgestaan ter adoptie en later weer heradopteerd. Ik ben niet alleen haar adoptiemoeder… ik ben ook haar biologische moeder.
Ik had mijn dochter aan hen toevertrouwd en nu hadden ze haar in de steek gelaten. De pijn van het zien hoe mijn dochter haar verlies moest dragen was bijna net zo ondraaglijk als de dag dat ik zonder haar het ziekenhuis verliet.
Het was mijn man die het idee van heradoptie opperde. « Wij kunnen voor je zorgen, » zei hij tegen haar.
Omdat onze dochter achttien was, hoefde ze alleen toestemming te geven voor een adoptie door een volwassene. In wezen zouden wij de wettelijke ouders van onze dochter worden. Hoewel een adoptie door een volwassene vrij gebruikelijk was tussen ouders en pleeg- of stiefkinderen, was het hooguit zeldzaam tussen een biologische ouder en een biologisch kind. Mijn man en ik hebben niet omgekocht of gesmeekt en onze dochter verzekerd dat onze enige drijfveer voor een adoptie door een volwassene liefde was.
Na maanden van nadenken en bidden stemde onze dochter ermee in om in ons gezin heradopteerd te worden. Mijn man kondigde aan onze vier jongens, terwijl ze in een pizzabuffet zaten, dat ze er een grote zus bij zouden krijgen. « Cool! » riepen ze in koor, voordat ze zich verontschuldigden en nog een punt van het buffet pakten. Voor hen was ze al een deel van het gezin. Ik vroeg me nu af of ik wel een goede moeder voor haar kon zijn, nu ik de basisjaren van haar leven had gemist. Ik raakte in paniek toen ik me afvroeg of ik wel in staat was om mijn biologische dochter op te voeden. Wat als ik niet aan haar verwachtingen voldoe? Wat als ik haar teleurstel? Ik liet mijn hoofd hangen en bad dat ik een goede moeder zou zijn.
