Hun bruiloft vond plaats onder warme lichtslingers in onze tuin, met katten die rond de enkels van de gasten scharrelden en honden die op dekens lagen te luieren. Clara droeg madeliefjes in haar haar. Evan droeg een blauw pak en de meest trotse glimlach die ik ooit heb gezien. Mijn zoons waren er niet bij. Maar Evans familie omarmde me en behandelde me alsof ik altijd al bij hen had gehoord. Tijdens haar geloften kneep Clara in Evans handen en zei: « Jij bent mijn alles. » De hemel had op dat moment alleen al zichzelf kunnen dragen.
Nu ben ik oud. Mijn gewrichten kraken. Mijn handen trillen. Mijn kinderen bellen nog steeds niet. Maar ik heb Clara, Evan en een toevluchtsoord dat bruist van het leven. De Clara Foundation stuurt me elke maand foto’s – kinderen die staan, praten, leren, opbloeien. Elke envelop voelt als een klein wonder dat ik per ongeluk in gang heb gezet door één onbezonnen ‘ja’ te zeggen.
Mensen zeiden ooit tegen me dat ik te oud, te kwetsbaar en te eenzaam was om voor een kind te zorgen dat zoveel nodig had. Ze zeiden dat ze nooit gewenst zou zijn. Twee keer hadden ze het mis.
Clara heeft mijn huis niet alleen gevuld. Ze heeft de zwaartekracht ervan herschreven.
