Toen elf zwarte auto’s voor mijn deur stopten, had ik zo een wereld van fluweel en marmer kunnen betreden en in pure luxe kunnen verdwijnen. Maar ik koos voor iets anders. Iets beters.
Ik koos voor een doel. Ik koos voor lawaai, kleur en chaos.
Ik koos een kind dat niemand opeiste.
En ze koos mij ook weer terug.
Wanneer mijn tijd uiteindelijk opraakt – en ik voel de scherpe kantjes al afzwakken – zal ik heengaan in de wetenschap dat mijn laatste hoofdstuk niet bestond uit wachten tot het leven voorbij was. Het bestond uit een nieuw begin. Een klein handje om mijn vinger, en alles wat daarna kwam, voelde licht aan.
