Elk woord kwam hard aan. Onvoldoende gekwalificeerd. Minimale bijdrage. Hij ging zelfs zo ver dat hij beweerde dat ik geen directe financiële investering in Brandons carrière had gedaan en dat een bescheiden pensioen van $1.000 per maand gedurende twee jaar meer dan genoeg was.
Ik beet op mijn wang om niet te huilen. Brandon knikte, alsof hij elk woord koud goedkeurde.
Toen de advocaat klaar was, stond Maggie op.
« Edele rechter, als u mij toestaat bewijsmateriaal te presenteren dat deze beweringen rechtstreeks tegenspreekt… »
Rechter Henderson knikte. Maggie knikte me even terug. Dit was het.
Ik stond op, raapte de envelop die aan mijn voeten lag op en liep naar de rechterlijke zetel. Die bevatte de betekenis van zes jaar van mijn leven.
De rechter opende het dossier. Haar uitdrukking veranderde van neutraal naar verrast, en vervolgens naar een soort geamuseerd ongeloof. Ze bladerde door de pagina’s, keek naar Brandon en barstte toen in lachen uit. Een echte, luide, onverwachte lach.
Brandons gezicht betrok.
‘Meneer Pierce,’ zei ze uiteindelijk, en ze werd weer serieus, ‘uw brutaliteit is… opmerkelijk. We zullen de feiten vanaf het begin doornemen.’
