Ik herinner me nog heel goed het moment waarop alles veranderde. Het moment waarop zes jaar van opoffering, uitputting en onvoorwaardelijke liefde werden samengevat in een simpele envelop, die op het bureau van een rechter werd gelegd.
Zittend aan de tafel in de rechtszaal, mijn handen in mijn schoot gevouwen, probeerde ik kalm te blijven. Tevergeefs. Mijn vingers trilden oncontroleerbaar. De kamer rook naar oud hout en papier, en het koude tl-licht versterkte de sobere sfeer nog meer.
Tegenover me zat Brandon naast zijn advocaat, een elegante man wiens pak waarschijnlijk een paar maanden van mijn vroegere salaris had gekost. Brandon leek niet meer op de man met wie ik getrouwd was. Maatpak, duur horloge, onberispelijk kapsel: alles aan hem straalde rijkdom en zelfvertrouwen uit. Hij had een afstandelijke, bijna verveelde uitdrukking op zijn gezicht.
Naast me hield Maggie mijn hand vast onder de tafel. Een jeugdvriendin die advocaat was geworden, had ermee ingestemd me pro bono te verdedigen. Ze wist precies wat ik voor Brandon had opgeofferd.
Brandons advocaat stond op en sprak vol zelfvertrouwen. Hij beschreef mijn ex-man als een briljante chirurg die zijn carrière zelf had opgebouwd, terwijl ik, volgens hem, alleen maar ‘laaggeschoolde banen’ had gehad en ‘heel weinig’ had bijgedragen aan het huishouden.
