Ik dacht dat het een grap was. « Dat is onmogelijk. Ik ben de moeder van de bruidegom. »
Haar blik gleed naar beneden. « De bruid was heel duidelijk. »
De afwijzing
Camille zag me toen. Ik liep naar haar toe, mijn hart bonzend in mijn keel.
« Er is een vergissing gemaakt, hè? Mij werd gezegd dat ik weg moest gaan. »
Ze glimlachte kil. « Nee, Claire. Het is geen vergissing. Deze bruiloft is jong en elegant… Ik wil niet dat iets de sfeer bederft. »
Haar woorden raakten me diep. Ze voegde er bijna fluisterend aan toe:
« Je bent oud, Claire. Zelfs mijn moeder ziet er jonger uit. Ik wil je niet op mijn foto’s hebben. »
Ik voelde mijn benen het begeven. De muziek, het gelach, alles vervaagde. Ik werd naar buiten begeleid en verliet de kamer in stilte. In de taxi naar huis trilden mijn handen. Ik huilde tot ik geen adem meer kreeg.
