De dag begon in een sombere sfeer, toen vrienden en familie bijeenkwamen om oom Mateo de laatste eer te bewijzen. De zon was nauwelijks opgekomen en wierp een zacht gouden licht over het met dauw bedekte gras van de begraafplaats. Het zachte gemompel van de gesprekken werd af en toe onderbroken door het geroep van treurduiven, wat bijdroeg aan de melancholische symfonie van de ochtend. Terwijl we daar stonden, was het onmogelijk om niet na te denken over de nalatenschap van een man die zoveel van zichzelf had gegeven aan zijn land en zijn gemeenschap.
Oom Mateo was een man van weinig woorden, maar zijn aanwezigheid sprak boekdelen. Met zijn stoïcijnse houding en een hart vol mededogen was hij een rots in de branding voor onze familie en een held voor velen. Zijn verhalen over moed en veerkracht waren legendarisch, maar hij nam zijn lofbetuigingen licht op en richtte zich liever op de toekomst dan op het verleden. Hij was het type persoon dat elk probleem met een kalme geest en een vaste hand kon oplossen, een zeldzaamheid in deze snelle wereld. Als oorlogsveteraan had hij de donkerste hoeken van de mensheid gezien, maar hij bleef vriendelijk en hoopvol.
Rex, zijn trouwe Duitse herder, was meer dan zomaar een hond. Hij was een partner, een vriend en voor velen van ons de belichaming van de band die woorden te boven gaat. Samen hadden ze uitdagingen overwonnen die de meesten van ons zich nauwelijks konden voorstellen, van de hitte van inzetgebieden tot de levensgevaarlijke situaties van zoek- en reddingsmissies. Oom Mateo zei vaak dat Rex gevaar kon aanvoelen voordat een mens dat kon, een bewijs van de opmerkelijke intuïtie en loyaliteit van zijn harige metgezel. De twee deelden een stilzwijgend begrip, een band die bijna bovennatuurlijk leek in zijn diepgang.
Toen de ceremonie begon, zat Rex gehoorzaam naast de kist met de Amerikaanse vlag erop, zijn hoofd gebogen in een uitdrukking van diep verdriet. Iedereen wist hoeveel Rex voor oom Mateo had betekend en omgekeerd. Het was hartverscheurend om de hond zo ingetogen te zien. De militaire eerbewijzen werden met precisie uitgevoerd, het geluid van de trompet die de taptoes speelde echode door de stille lucht, elke noot trok aan de snaren van ons hart.
