Er zijn momenten in het leven die ons voor altijd bijblijven – momenten die zo scherp en schrijnend zijn dat ze het ritme van de hartslag veranderen. Een van die momenten die ik meemaakte, was de dag dat ik een gescheurde schooltas op de grond gooide en in de ogen keek van een twaalfjarige jongen die me nooit ‘papa’ had genoemd. Ik wilde dat hij instortte. Ik verwachtte dat hij zou huilen.
Maar hij huilde niet.
Hij pakte gewoon zijn gescheurde tas, liet zijn hoofd zakken en liep zwijgend weg. Geen vragen. Zonder te bedelen. Eenvoudigweg… Weg.
Het duurde tien lange jaren voordat ik de waarheid kende. En dan zou ik alles geven – alles – om de tijd terug te draaien.
Man zonder zoon
Mijn naam is Rajesh en ik was 36 jaar oud toen mijn vrouw Meera plotseling stierf aan een beroerte.
Ze liet een mooie glimlach, vriendelijkheid, dromen achter… en een twaalfjarige jongen genaamd Arjun.
Maar Arjun was niet mijn biologische kind – althans dat dacht ik.
Meera beviel van Arjun voordat we elkaar ontmoetten. Toen ik met haar trouwde, vertelde ze me dat het kind uit een mislukte relatie kwam en dat ze er niet over wilde praten.
Ik dacht dat ik nobel handelde door te trouwen met een vrouw die een kind had dat niet van mij was. Ik zei tegen mezelf dat ik het probeerde. Maar de waarheid is dat ik Arjun nooit echt heb geaccepteerd. Ik tolereerde hem. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik vrijgevig was. Maar diep van binnen… Ik voelde wrok jegens hem.
Op de dag van Meera’s dood bereikte deze wrok zijn hoogtepunt.
‘Je kunt vertrekken,’ zei ik koeltjes tegen Arjun. « Het kan me niet schelen of je leeft of sterft. »
Hij huilde niet.
Hij liep gewoon weg.
En ik voelde niets.
Het leven gaat door… Of dat dacht
ik: ik heb het huis verkocht. Ik verliet de stad. Ik heb het verleden begraven.
De zaken hebben een vlucht genomen. Ik ontmoette iemand nieuw – zonder kinderen, zonder geschiedenis, zonder bagage. De perfecte ontsnapping.
Van tijd tot tijd vroeg ik me af wat er met Arjun was gebeurd. Maar niet vanwege zorgen – het was nieuwsgierigheid, alsof je vroeg naar het lot van een oude klasgenoot.
« Misschien is hij dood », zei ik ooit tegen mezelf. « Misschien is het beter. »
En ik ging verder. Of dat is tenminste wat ik mezelf vertelde.
Het telefoontje dat alles
veranderde Tien jaar later verscheen er een vreemd nummer op mijn telefoonscherm. Ik stond op het punt hem te negeren toen een stem aan de andere kant zei:
« Hallo, meneer Rajesh? Zou u beschikbaar zijn voor de openingsceremonie van de TPA Gallery op MG Road deze zaterdag? Iemand rekent op je komst. »
Ik stond op het punt op te hangen – totdat een andere zin me tegenhield.
« Wil je niet weten wat er met Arjun is gebeurd? »
Die naam heb ik al tien jaar niet meer gehoord. Maar ineens was dat alles wat ik kon horen.
« Ik zal komen, » antwoordde ik bijna fluisterend.
De galerij aan MG Road
De galerij was elegant en modern, vol stijlvolle bezoekers en ontroerende olieverfschilderijen – donker, aangrijpend, diep emotioneel.
Op elk doek stonden dezelfde initialen: T.P.A.
Ik begreep niet wat ze bedoelden. Nog niet.
Toen klopte iemand me op de schouder.
« Goedemorgen, meneer Rajesh. »
Ik draaide me om. Het benam me de adem.
Het was Arjun.
Hij was niet langer de jongen die ik had verbannen. Er stond een man voor me – lang, beheerst, afstandelijk. Zijn aanwezigheid was magnetisch maar koud. Een vreemdeling die ik ooit kende.
« Jij… » – stotterde ik.
Maar hij onderbrak me met een stem zo scherp als ijs.
« Ik wilde alleen maar dat je zag wat mijn moeder achterliet. En wat heb je achtergelaten. »
Een schilderij genaamd de Moeder
leidde me naar een doek gewikkeld in rode stof.
« Het is nog nooit eerder opgevoerd », zei hij. « Maar vandaag wil ik dat je hem ziet. »
