Ik ratelde de cijfers op en luisterde naar haar getyp op de achtergrond – professioneel, efficiënt, zonder oordeel over waarom een 62-jarige man betalingen annuleerde voor wat waarschijnlijk de hypotheek van zijn zoon was.
« Ik zie de overschrijving waar u het over hebt, meneer Flores. $2.800 per maand naar Wells Fargo. Rekeningnummer eindigend op 7423. Hoe lang doet u deze overschrijving al? »
“Vijf jaar.”
De woorden smaakten bitter.
‘En u wilt het met onmiddellijke ingang annuleren?’
Ik keek rond in mijn keuken naar de verouderde apparaten die ik me niet kon veroorloven te vervangen, naar de muren die aan een likje verf toe waren, naar de ramen waar koude lucht doorheen kwam omdat ik mijn geld voor huisverbetering had uitgegeven aan andermans kasteel.
« Met onmiddellijke ingang, » bevestigde ik.
“Klaar. De overschrijving is geannuleerd. Kan ik u vandaag nog ergens anders mee helpen?”
‘Nee,’ zei ik, tot mijn eigen verbazing hoe goed dat woord voelde. ‘Nee, dat is alles.’
Ik hing op en bleef zitten in de plotselinge stilte van mijn huis.
Buiten daalde de decemberduisternis neer over Spokane, kerstlichtjes fonkelden in de ramen waar families samenkwamen zonder voorwaarden, zonder oordeel, zonder de noodzaak om te verbergen wie ze waren.
Voor het eerst in vijf jaar zal de begroting van volgende maand sluitend zijn.
Voor het eerst sinds Maria overleed, kon ik het me veroorloven om mijn verandaverlichting te repareren, fatsoenlijke boodschappen te kopen, en misschien zelfs op vakantie te gaan.
Ik verzamelde de bankafschriften, de hypotheekpapieren, al het bewijs van mijn vrijgevigheid.
Toen liep ik naar mijn open haard, stak een lucifer aan en zag hoe vijf jaar van martelaarschap in as veranderden.
Het vuur voelde warm aan op mijn gezicht, warmer dan ik in jaren had gevoeld.
Mijn telefoon trilde door een sms’je – waarschijnlijk wilde Michael zich verontschuldigen, of had Isabella geld nodig voor iets essentieels, zoals nieuwe sierkussens.
Ik heb het niet gecontroleerd.
In plaats daarvan schonk ik mezelf een glas van die goede whisky in, de fles die ik bewaard had voor een speciale gelegenheid die maar niet leek te komen.
Vanavond voelde bijzonder aan.
Ik hief mijn glas op naar de lege kamer, naar Maria’s foto op de schoorsteenmantel, naar de man die ik ooit was en de man die ik aan het worden was.
‘Fijne kerst voor mij,’ zei ik, en dat meende ik ook.
Deel vijf: Isabella’s provocatie
De volgende ochtend brak aan met een frisse, heldere hemel. Het decemberzonlicht stroomde door mijn keukenramen terwijl ik van mijn tweede kop koffie genoot.
Voor het eerst in jaren hoefde ik niet uit te rekenen hoeveel geld er in drie dagen van mijn rekening zou verdwijnen.
De vrijheid smaakte beter dan de Colombiaanse melange die ik mezelf eindelijk had toegestaan te kopen.
Mijn telefoon ging precies om 10:47 uur af.
Isabella’s naam flitste als een waarschuwingslabel over het scherm.
‘Dennis,’ zei ze, met die bekende toon van nauwelijks verholen ongeduld in haar stem. ‘Ik wil graag dat je mijn ouders ophaalt van het vliegveld in Spokane. Hun vlucht vanuit Portland komt om twee uur aan.’
Ik zette mijn mok voorzichtig neer en keek hoe de stoom naar het plafond kringelde.
‘Isabella, ben je ons gesprek van gisteren vergeten?’
“Kijk, waar het ook over ging, we moeten ons nu op praktische zaken richten. Mijn ouders hebben vervoer nodig, en jij bent de enige die overdag tijd heeft.”
De brutaliteit was adembenemend.
Nog geen vierentwintig uur nadat ze me had verteld dat ik het niet waard was om het kerstdiner met haar familie te delen, verwachtte ze dat ik als hun persoonlijke chauffeur zou fungeren.
‘En je vraagt het me omdat…?’ vroeg ik.
‘Want dat is wat familie doet, Dennis. Ze helpen elkaar.’ Haar stem klonk geïrriteerd. ‘En laten we eerlijk zijn. Jij bent mijn rivaal niet. Je bent te zwak om mijn rivaal te zijn. Dus stap gewoon in je truck en haal ze op.’
Daar was het dan: de ultieme belediging verpakt in een bevel.
‘Welke luchtvaartmaatschappij?’ vroeg ik zachtjes.
“Alaska Air, vlucht 447. Ze staan bij de bagageafhandeling, bagageband drie. En Dennis, ze verwachten iemand die hun bagage goed kan afhandelen. Breng ons niet in verlegenheid.”
Ik hoorde haar nagels tikken tegen iets hards – waarschijnlijk haar granieten aanrechtblad, dat ik had laten maken toen ze besloot dat laminaat niet geschikt was voor haar etentjes.
‘Natuurlijk,’ zei ik. ‘Ik regel alles wel.’
“Prima. En trek iets fatsoenlijks aan. Misschien dat blauwe shirt dat je droeg bij Michaels diploma-uitreiking. Dat soort dingen letten ze op.”
De verbinding werd verbroken.
Ze had niet eens dankjewel gezegd.
Ik leunde achterover in mijn stoel en staarde naar het lege scherm van mijn telefoon.
Twee uur. Vlucht 447. Bagageafhandeling, bagageband drie.
Ik wierp een blik op de wandklok boven mijn wastafel.
10:52 uur
Ruim voldoende tijd.
Ik schonk mezelf nog een kop koffie in, deed er een extra lepeltje suiker bij en sloeg de krant van gisteren open bij de kruiswoordpuzzel die ik nog niet had afgemaakt.
Zeven over: uitgestelde bevrediging.
Twaalf letters.
Het antwoord zou me uiteindelijk wel te binnen schieten.
Deel zes: De luchthavenval
Om 14:15 uur nestelde ik me in mijn favoriete fauteuil met een verse kop Earl Grey-thee en de zondagseditie van de Spokane Review.
De kruiswoordpuzzel van gisteren lag ingevuld op mijn salontafel.
Uitgestelde bevrediging werd « uitstel » genoemd.
Mijn telefoon trilde tegen het houten oppervlak.
Isabella’s naam weer.
Ik liet de telefoon overgaan.
De decemberzon scheen schuin door de ramen van mijn woonkamer en verwarmde de ruimte waar ik zoveel eenzame avonden had doorgebracht, nadenkend over de kosten van mijn vrijgevigheid.
Vandaag voelde de stilte anders aan.
Verdiend.
Opzettelijk.
14:47 uur
De telefoon trilde opnieuw.
Dit keer kon ik een voorbeeld van haar tekst zien.
Papa, waar ben je? Mijn ouders zijn—
Ik legde de telefoon met het scherm naar beneden en ging terug naar de sportsectie.
De Seahawks hadden opnieuw verloren.
Sommige dingen veranderen nooit.
