Tegen 3:30 had mijn telefoon al zes keer getrild.
Ik had de krant uitgelezen, een tweede pot thee gezet en was begonnen met het opruimen van de rommellade in mijn keukentafel.
Het is verbazingwekkend wat je allemaal kunt bereiken als je niet constant bezig bent met het bedienen van mensen die je als hun persoonlijke piccolo beschouwen.
Het zevende telefoontje kwam om 3:45.
In plaats van Isabella’s naam zag ik een onbekend nummer.
Waarschijnlijk haar ouders, die op het vliegveld de telefoon van iemand anders leenden.
Die liet ik ook doorklinken.
Buiten hing een buurman kerstverlichting op zijn veranda, terwijl zijn kinderen met de typische decembermiddagen in de tuin rondrenden.
Normale gezinnen die normale dingen doen.
Niemand zat ergens vast, wachtend op iemand die nooit zou komen.
16:15 uur
Mijn telefoon begon te rinkelen en is niet meer gestopt.
Isabella, vervolgens een onbekend nummer, en daarna weer Isabella.
Het gezoem werd constant, als een boze wesp die tegen glas vastzat.
Ik liep naar mijn keuken en haalde de stekker van mijn vaste telefoon uit het stopcontact.
Toen heb ik mijn mobiele telefoon helemaal uitgezet.
Absolute stilte.
Ik maakte een gegrilde kaassandwich voor mezelf en warmde een blik tomatensoep op – troostvoedsel dat ik mezelf al maanden niet had gegund, omdat elke euro die ik aan boodschappen uitgaf, besteed was aan het rondkomen en het subsidiëren van hun levensstijl.
De kaas was perfect goudbruin gesmolten. De soep stoomde in mijn favoriete mok.
Buiten begon de winterzon al te zakken en wierp lange schaduwen over mijn achtertuin.
Ergens aan de andere kant van de stad stonden waarschijnlijk drie mensen in een parkeergarage op het vliegveld te ruziën over de taxiprijs en zich af te vragen hoe hun persoonlijke bediende het lef had gehad om hen daar te laten staan.
Die gedachte maakte mijn soep nog lekkerder.
Tegen 17.00 uur had ik gegeten, de vaatwasser ingeladen en zat ik te bedenken welke film ik zou kijken.
Het was jaren geleden dat ik een hele avond voor mezelf had gehad zonder me zorgen te hoeven maken over noodoproepen voor geld of lastminute gunsten.
Ik wilde net de afstandsbediening pakken toen er plotseling hard op mijn voordeur werd gebonkt.
Ik klop niet aan.
Gebonk.
Het soort agressief gehamer dat het frame deed trillen en pure woede aankondigde.
Ik zette mijn thee neer en liep langzaam in de richting van het geluid, in de wetenschap dat ik precies wist wie ik aan de andere kant zou aantreffen.
Het gebonk werd heviger naarmate ik de deur naderde, elke slag was heftiger dan de vorige.
Door het kijkgaatje kon ik drie figuren op mijn kleine veranda zien staan, als wolven die hun prooi omsingelen.
Ik opende de deur en zag Cody Jenkins’ rode gezicht vlak voor het mijne.
‘Wat is er in godsnaam met je aan de hand?’ schreeuwde hij, terwijl hij zonder uitnodiging langs me heen mijn woonkamer inliep. ‘We hebben meer dan drie uur op dat verdomde vliegveld gewacht.’
Catherine volgde hem, haar gewoonlijk perfecte haar in de war, haar lippen samengeperst tot een dunne lijn van pure haat.
« Dit is volstrekt onacceptabel gedrag voor iemand van jouw leeftijd, Dennis. Absoluut barbaars. »
Isabella kwam als laatste, haar designjas was verkreukeld en haar make-up was uitgesmeerd.
‘Je hebt ons vernederd,’ zei ze. ‘Heb je enig idee wat je hebt gedaan? Mijn ouders moesten een taxi van 40 dollar nemen omdat jij besloot om—’
“Ga mijn huis uit.”
Mijn stem sneed dwars door hun koor van woede heen als een mes door zijde.
Ze stopten midden in hun tirade, geschokt door de vastberadenheid in mijn toon.
‘Pardon?’ stamelde Cody.
Zijn gezicht veranderde van rood naar paars.
« Je hebt hier geen recht om eisen te stellen, vriend. Niet na wat je vandaag hebt gedaan. »
‘Dit is mijn huis,’ zei ik zachtjes, zonder van mijn plek bij de deur te wijken. ‘En ik wil dat je vertrekt. Nu.’
Catherine stapte naar voren, haar stem druipend van de neerbuigende toon die ze in de loop der decennia had geperfectioneerd door op mensen zoals ik neer te kijken.
“Dennis, je beseft duidelijk niet hoe groot je fout is. Mijn man heeft connecties in deze stad – zakelijke connecties, sociale connecties. Je kunt mensen zoals wij niet zo behandelen en verwachten dat…”
‘Dit was een les voor jou,’ onderbrak ik haar, terwijl ik haar strak aankeek. ‘Een les over je buitensporige arrogantie en je slechte behandeling van mensen die je als minderwaardig beschouwt.’
Isabella’s mond viel open.
“Een lesje? Wie denk je wel dat je bent om iemand iets te leren? Je bent een nobody. Je bent een—”
“Ik ben eindelijk gestopt met fungeren als jouw persoonlijke bankrekening en taxidienst.”
Ik stapte opzij en hield de deur verder open.
“De les is voorbij. Je kunt gaan.”
Cody wees met een vinger naar mijn borst, maar durfde me niet aan te raken.
‘Je hebt geen idee met wie je het aanlegt, ouwe. Ik woon al langer in deze stad dan jij hier leeft. Ik ken mensen. Belangrijke mensen. Mensen die je het leven heel, heel moeilijk kunnen maken.’
‘Is dat een bedreiging, meneer Jenkins?’
‘Het is een belofte,’ zei hij, zijn stem zakte tot een dreigend gefluister. ‘Denk je dat je zomaar bejaarden op een vliegveld kunt achterlaten zonder consequenties? Je zult zo meteen merken hoe erg je je vergist.’
Catherine knikte, haar glimlach zo scherp dat hij glas kon snijden.
« Inderdaad, daden hebben gevolgen, Dennis, en die van jou zullen behoorlijk openbaar zijn. »
Isabella greep de arm van haar vader vast.
“Papa, laten we gewoon gaan. Deze zielige oude man is onze tijd niet waard.”
Ze stroomden mijn huis uit als een verslagen leger, maar Cody keerde bij de drempel om.
‘Hier krijg je spijt van,’ zei hij. ‘Dat garandeer ik je.’
Ik sloot de deur achter hen en draaide het slot met een bevredigende klik om.
Door het raam zag ik hoe ze in hun huurauto stapten, terwijl ze nog steeds ruzie maakten en de decemberduisternis inreden.
Het huis voelde schoner aan nu ze weg waren, alsof hun aanwezigheid een vlek had achtergelaten die nu pas verdween.
Maar hun afscheidswoorden weerklonken in de plotselinge stilte.
Publieke gevolgen.
Belangrijke mensen.
Verbindingen.
Ik liep terug naar mijn woonkamer en pakte mijn thee, die nog warm in de mok zat.
Voor het eerst in deze hele chaos voelde ik iets wat wellicht bezorgdheid was.
Maar het werd overweldigd door iets veel sterkers.
Verwachting.
Drie dagen later zat ik van mijn ochtendkoffie te genieten en bladerde ik door de Spokane Review toen ik mijn eigen gezicht vanaf pagina drie naar me zag staren.
De krantenkop luidde: « Zakenman uit Spokane laat bejaard echtpaar achter op vliegveld tijdens storm in vakantiegebied. »
Mijn handen bleven roerloos om de koffiemok geklemd.
Daar stond ik dan, in zwart-wit – een oude foto van de website van mijn bedrijf, waarschijnlijk vijf jaar oud.
Daaronder een verhaal dat me de rillingen over de rug bezorgde en mijn geduld op de proef stelde.
Cody en Catherine Jenkins, die hun dochter met Kerstmis bezochten, zaten zondag ruim vier uur vast op Spokane International Airport toen familielid Dennis Flores niet kwam opdagen voor een afgesproken ophaalafspraak. Het echtpaar, beiden eind vijftig, wachtte in de vrieskou terwijl er een waarschuwing voor een winterstorm voor de regio werd afgegeven.
Waarschuwing voor winterstormen.
Het was 52 graden en zonnig geweest.
« We konden niet geloven dat iemand ons zomaar in de steek zou laten, » zei Cody Jenkins, een gepensioneerd bankdirecteur. « We hebben herhaaldelijk gebeld, maar meneer Flores nam nooit op. We waren gedwongen een dure taxi te nemen in gevaarlijke weersomstandigheden. Op onze leeftijd is zo’n behandeling niet alleen onattent, maar ook gevaarlijk. »
Het artikel vervolgde met citaten over mijn « patroon van grillig gedrag » en « zorgen over mijn geestelijke toestand ».
Cody had zichzelf en Catherine afgeschilderd als hulpeloze slachtoffers van een wrede oude man die plotseling en zonder aanleiding was doorgedraaid.
Er wordt geen melding gemaakt van de afwijzing voor het kerstdiner.
Er wordt geen context gegeven over de eisen van Isabella of over de jarenlange financiële uitbuiting.
Ik ben het maar – de schurk die arme, bejaarde toeristen in de steek liet tijdens een sneeuwstorm die alleen in Cody’s verbeelding bestond.
Ik zette mijn koffie neer en las het artikel nog eens rustig door.
En toen een derde keer.
Het artikel was geschreven door Patricia Morrison, Lifestyle Editor.
Ik herkende de naam niet, maar de strategie wel.
Cody had connecties ingeroepen en zijn bankiersnetwerk gebruikt om dit verhaal precies daar te plaatsen waar het mijn reputatie maximaal zou schaden.
Slim.
Heel slim.
Voor het eerst sinds deze hele puinhoop begon, voelde ik een zekere, zij het schoorvoetende, respect voor mijn tegenstanders.
Het waren niet zomaar verwende rijkeluiskindjes die driftbuien hadden.
Ze waren strategisch en berekenend.
Ze begrepen dat in een kleine stad als Spokane reputatie allesbepalend was.
Eén goed geplaatst krantenartikel kan decennia aan hard werk tenietdoen.
Ze hadden de totale oorlog verklaard.
Ik vouwde de krant zorgvuldig op en legde hem opzij, mijn gedachten alweer verschuivend naar de methodische planningsmodus waarmee ik mijn bedrijf vanuit het niets had opgebouwd.
Het ging niet meer om het ophalen van mensen van het vliegveld.
Dit ging niet over het kerstdiner of hypotheekbetalingen.
Het ging om winnen.
Ik pakte mijn laptop erbij en begon namen in zoekmachines in te typen.
Cody Jenkins.
Catherine Jenkins.
Isabella Flores.
Hun sociale media-profielen.
Hun connecties.
Hun gewoontes.
Hun zwakke punten.
Alles wat ze in de loop der jaren op onverstandige wijze openbaar hadden gemaakt.
Als ze wilden schaken, zou ik ze laten zien hoe een echte strateeg eruitziet.
Ik wierp een blik op mijn wandkalender.
18 december.
Nog zeven dagen tot Kerstmis.
Zeven dagen om iets te plannen dat ze nooit zouden vergeten.
De volgende drie dagen bracht ik door in een andere wereld.
Niet de wereld waarin ik Dennis Flores was, de gebroken oude man die zich door zijn familie liet onderschatten.
Dit was de wereld waarin ik Dennis Flores was, zakenman, strategisch denker, iemand die iets uit het niets had opgebouwd en niet van plan was om een stel verwende parasieten te laten vernietigen wat ik in veertig jaar had opgebouwd.
Mijn laptop werd het centrale commandocentrum.
Mijn browsertabbladen stonden vol met profielen van sociale media, net als speelkaarten in een spel met hoge inzetten.
Cody Jenkins – gepensioneerd manager van First National Bank, lid van de Spokane Country Club, penningmeester van de Inland Northwest Business Leaders Association. Een man die zijn carrière had doorgebracht in vertrouwens- en invloedrijke posities. Een man met veel te verliezen.
Catherines Instagram schetste een perfect beeld van een verfijnd leven: liefdadigheidslunches, wijnproeverijen, vakantiefoto’s uit Coeur d’Alene met de hashtag #blessedlife. Elk bericht was zorgvuldig samengesteld om succes en elegantie uit te stralen.
Reacties van vrienden waarin ze haar « elegante smaak » en « inspirerende levensstijl » prezen.
Alles gebouwd met andermans geld.
Inclusief die van mij.
Isabella’s Facebook-tijdlijn vertelde het ware verhaal.
Berichten over « ons prachtige huis » met foto’s van de keuken die ik had laten maken.
Incheckmomenten in dure restaurants gedurende de maanden dat ik hun energierekening had betaald.
Een statusupdate van vorige week:
Ik kijk enorm uit naar het kerstdiner met de familie. Ik kan niet wachten om te laten zien hoe goed we kunnen entertainen.
Onze gastvrijheidsvaardigheden.
Ons huis.
Ons succes.
Het narcisme was adembenemend.
Maar het was Michaels LinkedIn-profiel dat me het laatste puzzelstukje gaf dat ik nodig had.
Zijn recente activiteiten brachten een nieuw verband aan het licht:
Patricia Morrison, lifestyleredacteur bij de Spokane Review.
Dezelfde Patricia Morrison die dat vernietigende artikel over mij had geschreven.
Ik leunde achterover in mijn bureaustoel en bekeek het bewijsmateriaal dat op mijn scherm was uitgespreid.
Deze mensen hadden drie cruciale fouten gemaakt.
