Ik dacht dat ik mijn ouders met Pasen zou verrassen met bloemen en chocolade—maar wat ik in plaats daarvan vond, verraste me tot in mijn kern.
Mijn zus had hen eruit gezet en liet hen in de garage wonen, als daklozen.
Toen we opgroeiden, waren we een gelukkig gezin. Mijn zus Cassandra? Zij is twee jaar ouder.
Luidruchtig, dramatisch, altijd in de problemen. Ze is zonneschijn. Ze kan glimlachen terwijl ze je leven verwoest.
Hoe dan ook, dit jaar besloot ik mijn ouders met Pasen te verrassen. Maar toen ik bij het huis kwam… niets.
Ik stond daar, verward. Misschien waren ze weggegaan? Maar ze gaan nooit weg met Pasen. Ik klopte. Geen antwoord.
Ik had mijn oude sleutel nog, dus ik liet mezelf binnen. Het meubilair was helemaal anders.
Ook de familiefoto’s waren verdwenen. Ik stond daar, met een bonzend hart. Was ik in het verkeerde huis?
Toen hoorde ik haar stem. Cassandra. “Wacht, je hebt me niet verteld dat je zus zou komen.” Toen lachte een man. “Wat, de gouden gans? Ze is morgenochtend wel weer weg.”
Ik wist niet waar ik naar zocht. Maar toen zag ik licht door het zijraam. Ik opende langzaam de garagedeur.
Daar zaten mijn ouders. Mijn vader zat op een kruk en repareerde een oude kastscharnier.
Mijn moeder zat in een klapstoel, haar winterjas aan binnenshuis.
“Oh,” zei ze zacht. “Lieverd.”
Ik zei: “Mam? Wat is dit?”
Ze keek naar beneden. “Het is tijdelijk.”
Mijn vader keek niet eens op. “Je moeder heeft het koud. Ik zei haar dat ze handschoenen moest aantrekken.”
“Waarom zijn jullie hier buiten?” vroeg ik. Mijn stem brak. “Wat is er gebeurd?”
Ze keken elkaar aan. Toen zei mijn moeder: “Het is niets. Cassandra en Nathan hadden gewoon wat ruimte nodig.”
“In het huis?” vroeg ik.
“Ze knappen het op,” fluisterde mijn moeder. “Maar maar voor even.”
Ik keek haar alleen maar aan en zei heel zacht: “Pak een tas. Ik ben over een uur terug.”
Haar ogen twinkelden. “Wat?”
“Je hebt me gehoord.”
Mijn vader legde zijn schroevendraaier neer. “Waar gaan we heen?”
