Riley, mijn partner, en ik reden naar een gebouw dat we maar al te goed kenden: vervallen, donkere gangen, zo’n plek waar mensen tussen wal en schip vielen. Maar toen we de trap op liepen, voelde er iets anders aan. Zwaar. Alsof het gebouw zelf zijn adem inhield.
We duwden de deur open en het tafereel drong meteen tot me door.
Een vrouw lag ineengedoken op een bevlekt matras, haar ademhaling oppervlakkig, haar lichaam slap van uitputting. De ambulancebroeders renden langs ons heen en knielden naast haar neer.
Maar mijn ogen – en mijn hart – werden getrokken door het geluid dat door de duisternis heen sneed.
Een baby.
Een klein, trillend baby’tje lag naast haar op een dun dekentje.
Hij kon niet ouder dan drie maanden zijn geweest. Zijn gezicht was rood van het geschreeuw, zijn wangen nat van de tranen, zijn kleine vuistjes trilden oncontroleerbaar van de kou, de honger, de angst – misschien wel alle drie.
Er is iets in mij opengebroken.
Ik dacht niet na. Ik bewoog me gewoon.
Ik trok mijn jas uit en wikkelde hem voorzichtig in, tegen mijn borst gedrukt. Hij was zo klein dat hij in de stof verdween.
‘Hé… hé, kleine man. Ik heb je,’ fluisterde ik.
Langzaam – wonderbaarlijk genoeg – veranderden zijn kreten in onregelmatige ademhalingen. Zijn kleine hoofdje drukte zich tegen mijn kin, wanhopig op zoek naar warmte. Riley stond in verbijsterde stilte achter me. Hij had me nog nooit zo gezien. Misschien had ik mezelf ook nog nooit zo gezien.
We vonden een halfvolle fles naast het matras. Nadat ik die had gecontroleerd, tilde ik de baby voorzichtig op en gaf hem de fles. Hij hapte meteen toe en slurpte alsof hij al uren niets had gegeten.
Binnen enkele minuten ontspande zijn hele lichaam en viel hij in slaap tegen mijn uniform aan.
