Zonder aarzeling zette ik mijn werk op pauze. Ik pakte mijn spullen in met mijn twee kinderen – beiden nog jong genoeg om het huis van oma als een avontuur te beschouwen – en verhuisde naar Mabels kleine, rustige huis. Het rook er naar lavendel en oude boeken. De tijd leek er langzamer te gaan.
Elke dag stond in het teken van haar behoeften. Ik waste zorgvuldig haar handen, borstelde haar dunner wordende haar en gaf haar lepeltje voor lepeltje soep. ‘s Nachts, als de pijn haar wakker hield, zat ik naast haar bed en luisterde ik naar verhalen die ze nog nooit aan iemand had verteld – over haar jeugd, haar spijt, de liefde die ze voelde toen ze me zag opgroeien, terwijl mijn moeder dat zelf niet kon.
Op een avond, toen de zon door de gordijnen heen verdween, kneep ze met verrassende kracht in mijn hand.
‘Ik hou van je, Lila,’ fluisterde ze. ‘Je bent mijn vreugde geweest.’
Mijn keel snoerde zich samen. Ik hield haar hand steviger vast, bang om los te laten.
‘Ik hou ook van jou, oma,’ zei ik. ‘Altijd.’
Ze glimlachte toen – zacht en vredig. Later die nacht, met mijn hand nog in de hare, gleed ze weg. Geen angst. Geen verzet. Gewoon een stil afscheid.
Het verdriet overspoelde me als een golf, zwaar en meedogenloos. Mijn kinderen huilden. Ik huilde nadat ze in slaap waren gevallen. Het huis voelde leeg aan zonder haar ademhaling in de kamer ernaast.
Drie dagen later keerde Clara terug.
