Vorig jaar, toen ik de kleine jurken en truien van mijn dochter inpakte en ze gratis online plaatste, dacht ik dat ik gewoon ruimte aan het vrijmaken was – een beetje opruimen, meer niet.
Toen kwam er een bericht van een vrouw genaamd Nura. Ze legde uit dat het geld krap was en dat haar kleine meisje dringend warme kleren nodig had. Ze voegde er zachtjes aan toe dat ze geen portokosten kon betalen, maar ‘zou betalen wanneer ze daartoe in staat was’.
Even scrolde ik bijna voorbij. Ik was uitgeput – rouwde om mijn moeder, jongleerde met werk en probeerde gewoon te voorkomen dat het leven uit elkaar viel. Maar iets in haar boodschap hield me tegen. Er was oprechtheid in haar woorden, een stille smeekbede die onmogelijk te negeren leek. Dus ik pakte de doos in, verzegelde hem en stuurde hem op. Het voelde op dat moment als zo’n kleinigheid – een daad van vriendelijkheid waarvan ik niet had verwacht dat ik er nog eens aan zou denken. Soms geven we zonder te beseffen hoe ver die vriendelijkheid zal gaan.
