De volgende ochtend was de storm voorbij. Zonlicht scheen door het keukenraam en deed de plassen op de vloer glinsteren. Hannah stond vroeg op, in de verwachting de oude man nog slapend aan te treffen, maar ze zag hem aan tafel zitten, keurig gekleed, met zijn hoed naast zich.
« Ik hoop dat je goed geslapen hebt, » zei ze, terwijl ze twee koppen koffie inschonk.
Hij knikte, zijn handen om de hete kop geklemd. « Beter dan in jaren, » antwoordde hij. Toen, na een korte stilte, zei hij iets waardoor ze midden in een slok verstijfde: « Voordat ik ga, moet ik je iets ongewoons vragen. »
Hannah glimlachte beleefd. « Oké, wat is het? »
Hij haalde een opgevouwen document uit zijn tas en legde het op tafel. ‘Zou u me dit huis willen verkopen – voor een dollar?’
Ze staarde hem aan, ervan overtuigd dat ze het verkeerd had verstaan. « Pardon? »
« Eén dollar, » herhaalde hij kalm. « U en uw kinderen kunnen uw koffers pakken en vandaag nog vertrekken. Ik zorg voor de rest. »
Hannah knipperde ongelovig met haar ogen. « Meneer, dit is waanzinnig. Dit is ons huis. Ik kan hier niet zomaar weglopen. »
De oude man keek haar aan met een ondoorgrondelijke uitdrukking – ergens tussen bezorgdheid en urgentie. ‘Ik weet dat dit vreemd klinkt. Maar ik maak geen grapje, Hannah. Alsjeblieft, verkoop haar aan mij. Het is niet veilig om hier te blijven.’
Hannah klemde haar handen steviger om de beker. « Wat bedoel je met ‘niet voorzichtig’? Denk je dat iemand ons zoekt? »
Hij aarzelde. « Laten we zeggen dat deze plek problemen heeft die je nu nog niet ziet. Problemen die je zullen schaden als je blijft. »
‘Bedreig je me?’ snauwde ze.
‘Nee,’ zei hij scherp. ‘Ik probeer je te beschermen. Vertrouw me alsjeblieft.’
‘Je vertrouwen?’ zei ze bitter. ‘Je komt onaangekondigd langs, slaapt op mijn bank en vraagt me om het huis voor een dollar te verkopen? Ik weet niet eens hoe je heet.’
Hij zuchtte en keek uit het raam. « Mijn naam is Harold Brooks. Tientallen jaren geleden bouwde ik hier huizen. Ik weet dingen over deze buurt die de meeste mensen allang vergeten zijn. »
Hannah stond op, haar stem trillend. « Ik denk dat je moet vertrekken. »
Harold knikte langzaam, alsof hij het al had verwacht. Hij legde een dollarbiljet op tafel en zei zachtjes: « Je denkt misschien dat ik gek ben. Maar als het zover is, zul je je dit moment herinneren. Ga weg voordat het te laat is. »
Toen zette hij zijn hoed weer op, bedankte haar nogmaals voor haar vriendelijkheid en ging naar buiten in de heldere ochtend, haar roerloos achterlatend — haar hart bonzend, verscheurd tussen ongeloof en een ongemakkelijk gevoel dat haar toefluisterde dat hij misschien, heel misschien, gelijk had.
Die avond, terwijl Hannah het avondeten aan het klaarmaken was, klonk er een doffe dreun vanuit de achterkant van het huis. Ze rende naar de berging en was sprakeloos.
Het plafond was ingestort.
Stof vulde de lucht toen Hannah op de drempel stond en de schade opnam. Een deel van het plafond van de opslagruimte was ingestort, waardoor doorweekt gips en verrot hout over de vloer verspreid lagen. Haar hart zonk toen ze besefte hoe dicht de instorting bij de speelruimte van de kinderen was.
Als ze er een paar minuten eerder waren geweest, had iemand ernstig gewond kunnen raken – of erger.
De rest van de nacht bracht ze door zonder haar ogen te sluiten. Harolds woorden galmden in haar hoofd: « Deze plek heeft problemen die je nog niet ziet. »
De volgende ochtend zat ze aan de keukentafel en staarde naar de ene dollar die hij daar had neergelegd. Uiteindelijk nam ze een besluit dat ze niet helemaal begreep, maar dat op een bepaalde manier toch juist leek.
Ze ging naar het notariskantoor in het centrum, hetzelfde kantoor waar haar man jaren eerder de leningsovereenkomst had ondertekend. De notaris was stomverbaasd toen ze aankondigde dat ze de eigendom van het huis wilde overdragen.
‘Voor welk bedrag?’ vroeg hij.
