Toen begonnen de geruchten.
‘Serieus? Kan ze dat niet eens betalen ?’ siste een vrouw achter haar.
‘Loop door! Sommige mensen hebben geen greintje schaamte!’ snauwde een andere stem.
Een man mompelde: « Zielig. »
De schouders van de oude vrouw trokken zich naar binnen. Haar gezicht kleurde rood van schaamte, haar ogen schoten heen en weer als die van een gevangen dier. Ik zag angst in haar ogen. En uitputting. Het soort uitputting dat ontstaat wanneer je te lang onzichtbaar bent.
Mijn maag draaide zich om.
Ik dacht niet na. Ik stapte gewoon naar voren en legde mijn geld op de toonbank.
‘Laat me dat even regelen,’ zei ik, mijn stem trillend.
De vrouw draaide zich naar me toe, met grote ogen. Ze schudde heftig haar hoofd. « Nee… nee, dat kan ik niet. Ik kan dit niet accepteren. »
‘Het is oké,’ fluisterde ik, mijn stem verlagend zodat alleen zij het kon horen. ‘Je verdient het om te eten. Alsjeblieft.’
De mannelijke winkelbediende stopte midden in zijn scan en keek me aan. « Weet u het zeker, mevrouw? »
Ik knikte. Ik wist wat dat geld betekende. Het betekende angst voor winderigheid. Het betekende dat ik mijn maaltijden moest uitstellen. Maar op dat moment betekende het ook waardigheid.
‘Ja,’ zei ik. ‘Ik wil gewoon helpen.’
