Hij gaf me een klein, opgevouwen briefje. Het handschrift erop was een trillerig en bijna onleesbaar krabbeltje.
Ik kan dit niet meer. Vergeef me alsjeblieft. Ik weet dat iemand beter, iemand sterker, voor hem zal zorgen.
Ik drukte een hand op mijn eigen, pijnlijke borst, mijn eigen borst, en er vormden zich tranen in mijn ogen. « Ze… heeft ze hem daar gewoon achtergelaten? »
Edward knikte grimmig. « Bij die bushalte. De politie heeft het bevestigd. Als je hem niet had gevonden toen je dat deed, zeiden de dokters… dan had hij de nacht niet overleefd. »
Hij zweeg even, zijn eigen, krachtige stem brak nu door een emotie die hij niet langer kon bedwingen. « U, juffrouw Bennett, hebt het leven van mijn kleinzoon gered. »
Ik schudde mijn hoofd, een klein, bijna automatisch gebaar. « Ik deed gewoon wat iedereen zou doen. »
Maar Edward gaf me een kleine, en heel verdrietige, glimlach. « Je zou verbaasd zijn, mijn liefste, hoeveel mensen op deze wereld in staat zijn om gewoon voorbij het lijden van anderen te lopen. »
Hij vroeg me toen naar mijn eigen leven, en toen hij hoorde over mijn eigen, recente en verwoestende ontberingen – dat ik een jonge, weduwe was, een alleenstaande moeder, die twee slopende en fysiek veeleisende banen had om te overleven – keek hij weg, een nieuwe, en heel andere, soort pijn in zijn ogen. Hij leek even verzonken in een diepe, en zeer persoonlijke, gedachte. « Je doet me denken aan mijn overleden vrouw, » zei hij zachtjes, zijn stem nu zacht en heel zacht gemompeld. « Ze zei altijd dat mededogen de hoogste en dapperste vorm van moed is. »
Een week later ontving ik een formele, en zeer officieel ogende, brief van de HR-afdeling van het bedrijf. In de verwachting dat het een aankondiging zou zijn van een nieuw, en waarschijnlijk moeilijker, schoonmaakprotocol, of zelfs een berisping, opende ik de brief met een gevoel van vermoeidheid en berusting – alleen om een officieel en ongelooflijk genereus aanbod te vinden: volledige en volledige studiekosten voor een professioneel programma voor bedrijfsontwikkeling, volledig betaald door het bedrijf.
Bij het aanbod zat een klein, handgeschreven briefje, in Edwards eigen, elegante en krachtige handschrift:
Je hebt een verloren en zeer kostbaar kind een tweede kans gegeven. Sta mij toe om jou er ook een te geven.
Ik kon het niet geloven. Ik begon avondcursussen bedrijfskunde te volgen, studeerde tot diep in de nacht, na mijn eigen lange diensten, en nadat ik Ethan eindelijk, met veel liefdevolle en geduldige inspanning, in slaap had gekregen. Er waren nachten dat ik zo moe was dat ik de woorden op papier nauwelijks kon zien, nachten dat ik het bijna opgaf. Maar elke keer keek ik weer naar mijn eigen, prachtige en vredig slapende zoon, en ik ging door.
De maanden verstreken. Edward hield regelmatig, met een stille, zeer respectvolle en bijna vaderlijke zorg, mijn vorderingen in de gaten. We voerden stille, en soms diep persoonlijke gesprekken over onze families, over onze verliezen en over de mooie, en vaak pijnlijke, mogelijkheid van tweede kansen. En voor het eerst sinds Michaels dood voelde ik dat mijn eigen, kleine en ogenschijnlijk onbeduidende leven weer een echt, krachtig doel had.
Maar alles, absoluut alles, veranderde toen ik uiteindelijk, met veel verdriet en met veel tegenzin, de volledige waarheid over de vader van de baby te weten kwam – en de echte, en zeer pijnlijke, reden waarom Edwards zoon, Daniel, echt bij zijn vrouw en zijn pasgeboren kind was weggelopen.
Op een middag riep Edward me weer naar zijn kantoor. Zijn uitdrukking was zwaar en vervuld van een diepe, en zeer persoonlijke, pijn. « Laura, » begon hij, zijn stem was zacht en een zeer moeilijke bekentenis. « Ik ben je de volledige, en onverbloemde, eerlijkheid verschuldigd. Mijn zoon, Daniel… hij heeft Grace niet zomaar in de steek gelaten. Hij was haar ontrouw. Met een andere werknemer hier bij het bedrijf – een vrouw die, zoals ik later heb vernomen, het land heeft verlaten. Toen Grace, slechts enkele dagen na haar bevalling, over de affaire hoorde,… maakte het haar compleet en volkomen kapot. »
