Rechter Collins leunde achterover en bekeek hem aandachtig. « Goed, Lucas. Ga je gang. »
Lucas opende zijn notitieboekje. Daarin zaten netjes ingeplakte krantenknipsels, handgeschreven aantekeningen en gemarkeerde pagina’s. Hij vertelde over gemiste verjaardagen, gebroken beloftes en geënsceneerde bezoekjes die alleen bedoeld waren voor foto’s.
Toen hief hij zijn hoofd op.
‘Mijn vader heeft onlangs een belangrijke rechtszaak verloren’, zei hij. ‘Zijn vrouw heeft een scheiding aangevraagd. En mijn grootmoeder, Margaret Cross, heeft een trustfonds van 1,5 miljoen dollar nagelaten. Dat is voor mij.’
Er klonk een golf van verbazing in de rechtszaal.
« Het geld komt pas beschikbaar als mijn vader de voogdij krijgt, » vervolgde Lucas. « Daarom is hij hier. »
Daniel Cross werd bleek.
Lucas sloot zijn notitieboekje.
“En ik kan het bewijzen.”
De rechter richtte zich op. « Ga verder. »
Lucas greep in zijn rugzak en haalde er een dikke map uit.
« Ik heb de afgelopen drie maanden in de openbare bibliotheek doorgebracht, » zei hij. « De hoofdbibliothecaris heeft me geholpen met het opzoeken van openbare documenten. »
Hij overhandigde documenten aan de rechter: gerechtelijke stukken, financiële overzichten en gearchiveerde artikelen.
« Mijn vader heeft meer dan twee miljoen dollar verloren aan juridische geschillen, » legde Lucas uit. « In zijn scheidingsaanvraag staan verborgen bezittingen vermeld. En in het testament van mijn grootmoeder staat duidelijk de voogdijregeling. »
Daniel sprong overeind. « Dit is belachelijk! »
Lucas greep kalm opnieuw in zijn tas en haalde er dit keer een kleine spraakrecorder uit.
‘Tijdens je laatste bezoek,’ zei Lucas, ‘zei je dit toen je dacht dat ik sliep.’
Hij drukte op afspelen.
