Op de bruiloft van mijn zus belde de bankmanager mij en zei: “Uw lening is te laat.” Ik lachte en vroeg: “Welke lening?” Hij vervangt: « De lening die je moeder op jouw naam heeft afgesloten om deze bruiloft te betalen, » en iedereen aan tafel viel stijl. Ik stond daar zelfs, gebiologeerd, en glimlachte toen en zei luid genoeg zodat iedereen het kon horen: « Nou, ik denk dat deze officiële bruiloft niet doorgaat, want ik bel de politie. » Mijn telefoon stond nog aan toen er chaos uitbrak in de zaal.
Mijn naam is Daniël. Ik ben 28 jaar oud en ik heb mezelf altijd beschouwd als de stille persoon en de familie. Het type dat liever stilletjes ontstaat dan ruzie te maken. Maar niets had me kunnen voorbereiden op de chaos die uitbrak op de bruiloft van mijn zus. Chaos die begon met één telefoontje en escaleerde tot iets wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds en mijn hoofd afspeel. Als ik je bij een familielid op de stoep zie, kun jij midden in de fles voor het eten en drinken zorgen, de champagne in je hand leggen en dan kun jij er voor zorgen.
De eerste helft van de avond verliep zoals verwacht. Gasten kletsten ronde tafels bedekt met witte tafellakens. Een band speelde vrolijke muziek en mijn moeder liep herhaaldelijk rond ook ze de koningin van de wereld was. Dit gebeurt op dit moment. Wat dit betreft kun je het op een subtiele manier over de schoffel heen complimenteren en het moet gezegd dat het wat donkerder is dan ooit. Ik weet dat dit altijd meer is om uiterlijk dan om de werkelijkheid te geven. Maar het is te verwaarlozen. Het was tenslotte de dag van mijn zus, en ondanks mijn gemengde gevoelens over hoe ze als kind werden gebruikt, wilde ik dat ze gelukkig waren.
