Het was een warme zaterdagmorgen in Birmingham, Engeland. De kerkpoorten zwaaiden laag terwijl mensen de wagens droegen en zuchtend hun hoofd schudden. Iedereen was er om getuige te zijn van wat misschien al werd beschouwd als de vreemdste bruiloft van het jaar.
De bruid was een zwarte huishoudster genaamd Grace Johosop, een goedhartige vrouw die voor kinderen zorgde in verschillende rijke huizen in de stad. Ze was 32 jaar oud, met een zachte stem en een glimlach die elke kamer verlichtte, ondanks een moeilijk leven. Grace zorgde bescheiden voor haar gezin in Atlanta, Georgia, en was jaren geleden naar het Verenigd Koninkrijk verhuisd om te werken en geld te verdienen voor haar familie in de Verenigde Staten.
Ze droeg haar eenvoudige, appelvormige jurk als trouwjurk omdat ze zich niets anders kon veroorloven. De gasten waren er ook verbaasd over en lachten erom.
De bruidegom was een zekere David Brooks, een lange man met een ruige baard, die een pak droeg dat eruitzag alsof het rechtstreeks uit een opruimdoos kwam.
Zijn schoenen hadden scheuren aan de zijkanten en zijn stropdas was oud en verbleekt. Iedereen dacht dat hij de jongen was op wie Grace smoorverliefd was geworden. Hij had geen familie, geen vrienden, geen dure tas, niets.
Cadeaupakketten
Ze had alleen Grace. Haar beste vriendinnen, Melissa, Claire en Japet, zaten samen op de linkerrij van de kerk, zo hard dat iedereen ze kon horen. Melissa, die als pers werkte, schudde haar hoofd en zei: « Ik heb haar gezegd dat ze niet met die vrouw moest trouwen. »
Kijk hem eens aan. Hij ziet eruit alsof hij in slaap valt. Claire lachte en voegde eraan toe: « Grace verdient beter. »
Ze heeft haar hele leven gewerkt, en dit is wat ze ervoor terugkrijgt? Een arme vrouw die zich niet eens een jurk voor haar kan veroorloven? Japet glimlachte zelfvoldaan: « Deze bruiloft is een grap. Ik kan niet wachten om te zien hoe het leven na het huwelijk eruit zal zien. » Maar Grace bleef standvastig.
Haar ogen dwaalden af van die van Dapil. Ze hield van hem met een liefde die anderen niet konden begrijpen. Ze zag hem op een manier die niemand anders kon waarnemen.
Ik ontmoette hem op een terras in Victoria Square, Birmingham, waar hij op de koude trappen zat met alleen zijn hoofd over zijn schouders. Mensen liepen langs hem heen alsof hij niet bestond. Maar Grace bleef staan.
Ze gaf hem te eten en praatte met hem. En die avond praatten ze urenlang. Vanaf het begin bracht ze hem na het werk eten, zat ze bij hem en luisterde ze naar zijn verhalen…
Beetje bij beetje zag ze voorbij de sjofele kleren. Ze zag vriendelijkheid, geduld en een hart dat rijker leek dan geld ooit kon kopen. En nu, tegen ieders advies in, trouwde ze met hem.
De ceremonie begon. De voorganger, dominee Samuel Gree, vroeg of iemand een reden had om te vertrekken. De kerk bleef stil, maar het gehuil hield niet op.
Grace hoorde het gedempte gelach, de meelevende blikken, de kritische blikken. Haar hart deed pijn, maar ze stond rechtop en hield Daels ruwe hand vast. Toen het moment voor de geloften aanbrak, trilde Graces stem, maar ze klonk duidelijk.
Ze zei: « Dapil, het maakt me niet uit waar je vandaan komt, wat je draagt of wat mensen denken. Ik kies jou om wie je bent, om hoe je voor me zorgt, om hoe je naar me luistert en om hoe veilig je me laat voelen. Ik hou van je met heel mijn hart. »
Sommige gasten kregen witte ogen, anderen werden bleek. De Daeniel zei met zijn diepe stem: « Grace, jij zag mij zoals niemand anders. Jij hield van mij zoals ik van niets hield. »
Jij bent mijn zegen en ik beloof je de rest van mijn leven lief te hebben. De kerk barstte in gelach uit. Sommige gasten bedekten hun mond, maar ze konden hun spottende glimlach niet verbergen.
Cadeaupakketten
Melissa slaakte een kreet van verbazing: « Zal ik hem de rest van mijn leven liefhebben? Welke dagen? Hij heeft niet eens een huis. » Anderen lachten. Zelfs de peetvader, die ze had gevraagd als getuige te verschijnen, schudde ongelovig zijn hoofd.
Maar toen deed Dapel iets onverwachts. Hij hief zijn hoofd op naar de dominee en zei: « Mag ik alstublieft nog iets zeggen voordat we afsluiten? » De dominee knikte. Zonder te weten wat er ging gebeuren, liep Dapel langzaam naar de microfoon voorin de kerk.
Zijn schoenen piepten, zijn oude pak kreukelde, en iedereen hield zich schrap voor wat hopelijk nog meer beschamende woorden zouden zijn. Dapel keek naar de menigte. Zijn stem was zacht maar vastberaden.
Ik weet wat veel mensen denken. Ik weet dat hij lacht om mijn kleren, mijn schoenen en mijn uiterlijk. Hij denkt dat Grace de slechtste beslissing van haar leven heeft genomen.
Je hebt medelijden met haar. Je vindt dat ze beter verdient. Toch? De kamer viel stil…
