Niemand antwoordde. Maar hun schuldige gezichten spraken boekdelen. Hij herhaalde het.
Maar laat me je de waarheid vertellen. Ik ben niet de baas die je denkt dat ik ben. Ik ben straatarm.
Ik ben een idioot. Ik snap niet wat deze kleren je laten zien. Mijn naam is David Brooks.
Ik ben de eigenaar van Brooks Real Estate iп Loпdoп. Ik ben miljonair. Ik heb ervoor gekozen om een tijdje zo te leven omdat ik wilde ontdekken of er iemand in deze wereld was die van me zou houden om wie ik ben, of om mijn geld.
Grace is die persoon. Ze zag dat ik het koud had, niemand anders keek naar me om. Ze bracht me eten, zat bij me in de kou en hield van me zonder iets terug te vragen.
Zij is de enige reden waarom ik hier vandaag ben. En als je hier bent gekomen om te lachen, hoop ik dat je begrijpt dat de grap een grap is. Het is aan jou om te beoordelen of je de waarheid kent.
De kerk verstijfde. Er klonk een golf van verbazing in de ruimte. Melissa hapte naar adem.
Claires ogen werden groot. En Jaepets gezicht werd rood van schaamte. Het lachen stopte onmiddellijk.
Mensen schoven ongemakkelijk op en neer op hun stoelen, beschaamd door hun eigen gedrag. Grace was echter sprakeloos. Haar hart klopte hevig.
Haar ogen vulden zich met tranen. Maar niet alleen van vreugde, maar ook van verdriet. Ze huilde in zichzelf: « Waarom heb je het me niet verteld? » Ze voelde een mengeling van liefde en verraad.
Ze had hem geaccepteerd als een arme man, had hem alles gegeven zonder iets terug te verwachten. Maar nu ontdekte ze dat hij de waarheid al die tijd verborgen had gehouden. Na de ceremonie, terwijl de gasten hen omringden met geforceerde glimlachen en herhaald respect, nam Grace Daíel apart.
Haar stem trilde. Dapil, waarom heb je het me niet verteld? Waarom heb je me hier zo laten staan, voor ieders ogen? Weet je hoe vernederd ik me voel? Dapil pakte haar hand. Grace, alsjeblieft.
Ik moest het weten. Mijn hele leven hebben vrouwen me achterna gezeten voor mijn geld. Ik heb valse liefdes, oppervlakkige beloftes en lege relaties gemist.
Ik wachtte op iemand die echt was. En toen vond ik jou. Ik moest veilig zijn.
Grace is weggelopen, de tranen vallen. Je hebt me op de proef gesteld, Dapel. Liefde is geen spel.
Cadeaupakketten
Je had me vanaf het begin moeten vertrouwen. Hij verliet de kerk en liet David alleen achter met zijn kostbare schat. De dagen na de bruiloft waren moeilijk…
Grace bleef in haar kleine appartement in Birmingham en negeerde de telefoontjes van Daiel. Ze voelde zich verscheurd. Een deel van haar hield zielsveel van hem, maar een ander deel voelde zich verraden.
Hij herbeleefde het moment in de kerk. Het gelach, de opwinding, het herhaalde respect dat mensen hem toonden nadat hij zijn rijkdom had onthuld. Het brak zijn hart dat mensen hun mening zouden veranderen, niet uit liefde, maar voor geld.
Twee weken later stond Daíel voor haar deur. Deze keer droeg hij een onberispelijk pak, zijn baard was netjes getrimd en zijn schoenen gepoetst. Hij zag eruit als de man die ze kende.
Ze had bloemen in haar handen, maar haar blik was lief, bijna smekend. ‘Grace,’ zei ze zachtjes. ‘Ik weet dat ik je pijn heb gedaan.’
Ik weet dat ik je vanaf het begin had moeten vertrouwen. Maar alsjeblieft, geloof me. Wanneer ik zeg dat alles wat ik deed voortkwam uit angst.
Ik heb zoveel verloren door mensen die alleen maar op mijn geld wachtten. Ik was bang. Maar jij hebt me de liefde gegeven die ik dacht te krijgen.
Cadeaupakketten
Vergeef me alsjeblieft. Grace bleef stil, de tranen stroomden over haar wangen. Ze zei: « Het kan me niets schelen wat je geld is, David. »
Nooit gedaan. Ik was gewoon geobsedeerd door je. Ik ben met je getrouwd omdat ik van je hield zoals je was.
Zie je dat niet? Dat was fout. David stak de bloemen in zijn handen. Laat me het even rechtzetten.
Laat me je de bruiloft geven die je verdient. Niet voor het geld, maar omdat je meer voor me waard bent dan goud. Weken later organiseerde Dapilel de mooiste bruiloft die Birmingham ooit heeft gezien…
De kerk was versierd met rozen, de kapellen schitterden en de gasten arriveerden vol ontzag. Grace droeg dit keer een schitterende witte jurk en David stond trots naast haar in een elegant, op maat gemaakt pak. Maar meer nog dan de rijkdom en schoonheid, was het de blik in haar ogen die de menigte tot zwijgen bracht.
Melissa, Claire en Jaet bleven stil, beschaamd en verlegen. Al eerder beschaamd. Hadden tijdens de les geleerd.
Toen Grace door het gangpad liep, deed ze dat niet als een opgedofte bruid, maar als een vrouw die geliefd en gekoesterd werd om wie ze werkelijk was. Toen de ceremonie ten einde liep, keek David de gasten aan en zei: « Deze dag draait niet alleen om ons. Het draait om de les die we allemaal moeten onthouden. »
