Het was 22:15 uur in de blauwe lijn van de Parijse metro. De wagon rook naar vochtig metaal en muffe koffie. En toen trok Julien, een man met een vermoeide blik maar een zachte uitstraling, mijn aandacht. Gehuld in een versleten jas, hield hij een klein grijs katje vast, dat rilde van de kou. Zijn handen, gehavend door het leven op straat, omarmden het diertje met oneindige tederheid. Het was alsof hij een schat vasthield.
Toen ik hem vroeg wat hij aan het doen was, antwoordde hij simpelweg:
« Ik ben haar aan het opwarmen. »
En in die drie woorden lag alle tederheid van de wereld besloten.
De ontmoeting van twee verloren zielen
Julien legde me uit dat hij het kitten drie nachten eerder achter een bakkerij had gevonden, half verdronken in een plas. Hij had geen onderdak en geen geld, maar hij had het enige wat hij bezat met haar gedeeld: een oude sjaal en de helft van zijn boterham.
De volgende ochtend, in de veronderstelling dat het kitten zou vertrekken, werd hij wakker en zag hij haar tegen zijn borst aan liggen.
« Ze is nooit weggegaan, » zei hij, met een verlegen glimlach. Hij had haar Luna
genoemd . En ondanks haar precaire bestaan gaf hij haar te eten, waste hij haar en waakte hij elke avond over haar.
Een boodschap geschreven op een servet
Terwijl de metro vaart minderde, haalde Julien een verfrommeld papieren servetje uit zijn zak. Daarop stonden een naam, een nummer en een kort berichtje:
« Laat haar alsjeblieft niet in de steek. Als je haar vindt, breng haar dan naar huis. Je kleine Luna. »
Enkele ogenblikken later, toen ze bij het volgende station uitstapten, verscheen er een jonge vrouw met tranen in haar ogen.
« Luna! » riep ze, terwijl ze naar hen toe rende.
Het katje spitste zijn oortjes en miauwde zachtjes.
