De jonge vrouw heette Clara . Luna was van haar moeder, die een paar maanden eerder was overleden – haar laatste levende herinnering. Ze dacht dat ze haar nooit meer zou zien.
Wanneer een kitten twee lotsbestemmingen verenigt
Toen Clara hoorde dat Julien Luna had gevonden, wilde ze hem geld geven als dank. Maar hij schudde zijn hoofd:
« Het gaat me niet om het geld. Het is gewoon… om te helpen. »
Ontroerd stond Clara erop dat hij het dierenasiel bezocht dat haar moeder had opgericht. Daar bood Julien spontaan aan om een kapotte kraan te repareren. Het ene leidde tot het andere, en hij werd de loodgieter van het asiel, en vervolgens een volwaardig lid van deze kleine gemeenschap.
Clara, geraakt door zijn vrijgevigheid, regelde een kamer voor hem boven het asiel.
Een tweede kans voor twee gebroken harten
De weken verstreken. Julien, ooit onzichtbaar op straat, vond weer betekenis in zijn leven. Elke ochtend kroelde Luna op zijn schoot terwijl hij zijn koffie dronk in de keuken van de opvang.
Clara richtte ondertussen de Léa Foundation op , als eerbetoon aan haar moeder, om daklozen te verbinden met verloren dieren. Het principe: iedereen een tweede kans bieden , gezelschap, een thuis.
En Luna, het kleine grijze katje, werd de mascotte van dit prachtige avontuur.
