“Het was… een toneelstukje. Ik had mijn twijfels over Seraphine. Ik moest weten of haar liefde echt was.”
Elara’s handen trilden lichtjes, maar ze keek niet weg. « En nu weet je het. »
Hij knikte. « Ja. Ik weet dat ik uiterlijkheden verwarde met genegenheid. Dat ik blind was voor de mensen die echt om me gaven. »
Ze stond langzaam op. ‘U hoeft niets uit te leggen, meneer Moreau. U was wanhopig op zoek naar de waarheid, ook al deed dat pijn.’
Maar Gabriel legde het wel uit. Hij vertelde haar alles: de opzet, het verblijf in het ziekenhuis, het schuldgevoel. Toen hij klaar was, keek Elara naar de grond.
‘Ze komt niet meer terug,’ zei ze zachtjes. ‘Vrouwen zoals zij houden alleen van wat ze kunnen beheersen.’
Hij verwachtte geen medeleven. Maar dat was wat hij in haar stem hoorde: geen oordeel, geen woede, alleen begrip.
Die nacht keerde Seraphine dronken naar huis terug, glinsterend in een jurk die het licht ving als gebroken glas.
‘Ik heb je zelfmedelijden met het dienstmeisje gezien,’ sneerde ze. ‘Denk maar niet dat ze beter is dan ik. Ze is op hetzelfde uit: geld.’
Gabriel stond daar – voor het eerst sinds het ‘ongeluk’.
Seraphine verstijfde. « Jij… jij kunt lopen? »
‘Beter dan ooit,’ zei hij kalm. ‘En nu kan ik eindelijk weggaan.’
Ze probeerde te lachen, maar het geluid stokte. Toen hij haar een envelop overhandigde – een ontslagvergoeding en een getekende beëindigingsovereenkomst – besefte ze dat het spel voorbij was.
De deur sloot achter haar en het landhuis voelde anders aan – niet leeg, maar vredig.
Deel 3
Weken verstreken. Elara probeerde afstand te houden, maar Gabriel vond steeds weer redenen om haar pad te kruisen: ontbijt, wandelingen in de tuin, rustige gesprekken.
Hij kwam erachter dat ze aan het sparen was voor een verpleegkundige opleiding. Dat ze na lange diensten voor haar zieke oma zorgde. Dat vriendelijkheid voor haar geen liefdadigheid was, maar een kwestie van overleven.
Op een avond, terwijl ze de zonsondergang boven de stad bewonderden, zei Gabriel zachtjes: « Jarenlang heb ik een imperium opgebouwd om mezelf te beschermen tegen mensen die misbruik van me zouden maken. Maar de waarheid is dat ik eenzaam was. Tot jij kwam. »
Elara schudde haar hoofd. « Je bent me niets verschuldigd, Gabriel. »
Hij glimlachte flauwtjes. « Precies daarom vertrouw ik je. »
