Daar, net onder het sleutelbeen, zat een vreemde moedervlek – in de vorm van een halve maan.
De glimlach verdween van zijn gezicht. Hij hield zijn adem in. Zijn hart bonkte alsof het uit zijn borstkas wilde springen.
Hij had dat teken al eerder gezien. Of beter gezegd, hij wist ervan. Ooit, in zijn kindertijd, had hij een gesprek tussen zijn adoptieouders opgevangen. Ze hadden het over zijn biologische moeder – een vrouw die hem in een weeshuis had achtergelaten. Het enige kenmerk dat ze zich herinnerden, was een geboortevlek in de vorm van een halve maan op haar linkerschouder.
Nicholas had de betekenis van die woorden toen niet begrepen. Hij was te jong. Maar het detail was hem bijgebleven. En nu – staarde het hem aan vanaf de schouder van zijn kersverse vrouw.
Hij stond op het punt te trouwen met een rijke weduwe… maar toen hij het litteken op haar schouder zag, besefte hij: hij was met zijn eigen moeder getrouwd.
Nicholas stond bij het altaar en keek naar Victoria. Zijn hart bonkte wild. Niet van opwinding, niet van liefde, maar van afschuw.
Die moedervlek op haar schouder. Een halve maan. Precies hetzelfde als waar hij als kind over had gehoord. Net zoals die van zijn biologische moeder.
Zou zij het echt kunnen zijn?
Hij had nooit gedacht dat ze aan de armoede zou kunnen ontsnappen, miljonair zou kunnen worden, haar naam en uiterlijk zou kunnen veranderen… Maar dat teken – dat was geen toeval. Dat was onmogelijk.
Victoria merkte zijn verwarring op:
‘Nicholas, lieverd, gaat het wel goed met je?’
De gasten wisselden blikken. Er was iets niet in orde.
Nicholas haalde diep adem, dwong een glimlach tevoorschijn en raakte in plaats van een kus haar wang aan. De ceremonie ging verder, maar vanbinnen was hij al volledig ingestort.
Tijdens het banket voelde hij zich misselijk. Gedachten zwermden als bijen in een verwoeste bijenkorf. Hij herinnerde zich alles wat hij wist over zijn verleden. Adoptiepapieren die hij per ongeluk in een la had gevonden. Een briefje over zijn biologische moeder: een jong meisje dat het kind naar een weeshuis had gebracht. Het enige teken – een halvemaanvormige moedervlek op zijn linkerschouder.
En nu stond ze voor hem in een trouwjurk. En hij was zojuist haar echtgenoot geworden.
Terwijl de gasten druk bezig waren met de taart, riep Nicholas Victoria stilletjes bij zich.
‘We moeten praten,’ zei hij schor.
Ze begreep meteen dat er iets gebeurd was. Ze gingen naar de volgende kamer.
‘Die moedervlek…’ begon hij. ‘Heb je die altijd al gehad?’
‘Ja, al sinds mijn geboorte,’ antwoordde ze verbaasd. ‘Waarom vraag je dat?’
Nicholas sloot zijn ogen en probeerde zijn gedachten te ordenen.
“Ik ben geadopteerd. Mijn pleegouders zeiden dat mijn biologische moeder hetzelfde teken had. Op haar linkerschouder. Precies hetzelfde.”
Victoria’s gezicht werd bleek. Haar handen trilden. Ze deed een stap achteruit en bedekte haar mond met haar handpalm.
“Je bedoelt… jij…”
‘Ik ben bang dat jij mijn biologische moeder bent,’ zei hij, en die woorden troffen hen beiden als een mokerslag.
Stilte. Schok. Tranen. Victoria zat op het puntje van een stoel en drukte met trillende vingers een zakdoek tegen haar ogen.
‘Ik was zestien…’ fluisterde ze. ‘Mijn ouders namen mijn zoon mee. Ze gaven hem aan een weeshuis. Ik heb hem nooit meer gezien… Ik wist niet eens zijn naam.’
Ze keek hem aan. Voor het eerst in vele jaren zag ze in zijn gezicht de trekken van het kleine jongetje dat ze had verloren.
“Oh mijn God… Ben jij het echt?”
Nicholas zakte weg in een stoel. De luxueuze zaal, de bloemen, de gasten – het voelde allemaal vreemd, beklemmend en misselijkmakend aan. Hij was hier voor het geld gekomen. En was in een nachtmerrie beland die niemand had kunnen voorspellen.
De deur vloog open. Gasten gluurden naar binnen, bezorgd over de vertraging.
