Nicholas Miller droomde zijn hele leven al van luxe. Geboren in een klein provinciestadje, wist hij al op jonge leeftijd dat hij meer wilde. Zijn jeugd bracht hij door in een krap appartement met lawaaierige buren en een constant tekort aan eten. Op tv zag hij huizen met uitzicht op de oceaan, dure auto’s, zorgeloze mensen – en Nicholas was er zeker van: dit alles was voor hem bestemd.
Op 25-jarige leeftijd had hij de kunst van het verleiden tot in de perfectie beheerst. Hij wist hoe hij moest luisteren, een gesprek gaande moest houden en moest zeggen wat mensen wilden horen. En bovenal: vertrouwen wekken. Zijn plan was simpel: een rijke vrouw vinden en deel gaan uitmaken van haar wereld. Niet voor de liefde, maar voor een zorgeloos leven.
Ze verscheen op een van de sociale evenementen in Los Angeles. Victoria Hathaway – een vrouw van boven de zestig, een weduwe, eigenaar van een van de grootste familiefortuinen van Californië. In haar lavendelkleurige jurk, met zilvergrijs haar en een zachte blik, leek ze de levende belichaming van rust en waardigheid.
Nicholas observeerde haar van een afstand, met een glas champagne in zijn hand – een luxe die hij zich alleen dankzij zijn connecties kon veroorloven. Hij merkte op hoe jonge mannen afstand van haar probeerden te houden – het leeftijdsverschil was te groot. Maar voor Nicholas maakte dat niets uit. Hij zag niet zomaar een vrouw – hij zag de sleutel tot zijn droom.
‘Nicholas Miller,’ stelde hij zich voor, terwijl hij met een charmante glimlach op haar afkwam. ‘Je ziet er vandaag buitengewoon mooi uit, Victoria.’
Ze glimlachte – zachtjes, een beetje voorzichtig.
Vanaf die dag begon de verkering. Hij organiseerde romantische diners, bewonderde haar liefdadigheidswerk en vertelde haar hoe lang hij al op zoek was naar zo’n intelligente, verfijnde vrouw. Victoria, die jarenlang alleen had gewoond, was vergeten hoe het voelde om aandacht te krijgen. Hij slaagde erin om in haar een gevoel van jeugd en aantrekkelijkheid te wekken.
Zes maanden later vroeg Nicholas haar ten huwelijk. Alles was perfect: de tuin, rozenblaadjes, een diamanten ring gekocht op krediet. Hij sprak over ware liefde, over gevoelens die geen leeftijd kennen. Ze aarzelde – het leeftijdsverschil van vijfentwintig jaar was merkbaar. Maar zijn woorden waren zo overtuigend… en ze wilde het graag geloven.
De geruchten over de verloving verspreidden zich razendsnel door de hogere kringen. « Een jonge, knappe man die met een oude miljonair trouwt? Hij is gewoon een parasiet! » fluisterden de feestgasten. Nicholas deed alsof het hem niets kon schelen. Sterker nog, hij was er zelfs trots op – immers, dat was precies de reden waarom hij dit allemaal was begonnen.
De voorbereidingen voor de bruiloft verliepen vlot. Hij koos zelf de bloemstukken, de muziek en de verlichting uit. Hij was de perfecte bruidegom: attent, zorgzaam en gepassioneerd. Maar innerlijk verlangde hij maar naar één ding: de ondertekening van de documenten die hem officieel tot erfgenaam zouden benoemen.
En toen brak de trouwdag aan. Een openluchtkapel, spierwitte stoffen, gouden linten, bloemen. Gasten zaten op hun stoelen en maakten foto’s. Victoria kwam binnen in een jurk die haar schouders blootlegde – streng maar ongelooflijk elegant. Nicholas stond bij het altaar, glimlachend en felicitaties in ontvangst nemend, innerlijk brandend van ongeduld.
De uitwisseling van geloften. Het geluid van camera’s. Ontroerende woorden. De trouwring om haar vinger. De overwinning was nabij. Alleen de voltooiing van de ceremonie restte nog – en hij zou worden wat hij altijd al had gedroomd.
Maar op dat moment dwaalden zijn ogen per ongeluk over haar linkerschouder.
