Toen Mercy General belde, wist ik het voordat de dokter zelfs maar klaar was.
« We hebben alles gedaan wat we konden… Het spijt me. »
Het auto-ongeluk had hem op slag gegrepen.
De dagen die volgden vervaagden in bloemen, zwarte kleding en verdriet dat zo zwaar was dat het voelde als verdrinken.
Bij de begrafenis zat Eleanor stijf op de bank aan de overkant, onleesbaar. Na de dienst kwam ze naar me toe met een gezicht dat nog nooit zacht voor me was geworden.
‘Dit is jouw schuld,’ fluisterde ze met een scherpe stem. « Als hij niet naar je toe was blijven rennen, zou hij nog leven. »
Ik nam niet op. Mijn hart was al hol. Er was geen plaats meer voor haar bitterheid.
Toen deed ze het ondenkbare
Twee dagen na de begrafenis nam ik de kinderen mee uit om ze af te leiden – een rustige picknick in het park, alleen wij drieën.
Toen we terugkwamen, lag onze wereld op het grasveld.
Vuilniszakken liepen over het gras. Speelgoed, kleren, boeken – Ava’s roze deken verstrikt in de struiken.
Ze huilde. Noach stond stil, verbijsterd. De huissleutel paste niet meer.
Ik bonsde op de deur. Eleanor deed tevreden open.
« Je bent hier niet welkom. Dit huis is van mij. Neem je snotapen en ga. »
‘Dit is ons thuis,’ zei ik met trillende stem.
« Het was van mijn zoon. Tenzij je een advocaat in je luiertas hebt, veel succes. »
Ze sloeg de deur dicht.
Die nacht veranderde ik de achterbank van onze auto in een ‘kampeertrip’. Ava huilde zichzelf in slaap. Noach fluisterde:
« Papa zou dit niet laten gebeuren. »
‘En dat doe ik ook niet,’ zei ik, terwijl ik hem dicht tegen me aan hield.
