De volgende ochtend belde ik de advocaat van Jason.
« Wat heeft ze gedaan? » David schreeuwde bijna. « Kom binnen. Nu. »
Het blijkt dat Jason zes maanden voor het ongeval zijn testament had bijgewerkt. Hij had alles aan mij en de kinderen nagelaten – ons huis, zijn spaargeld, alles.
Maar één clausule was onvergetelijk:
« Eleanor Dawson krijgt $ 200.000 – tenzij ze probeert mijn vrouw en kinderen uit te zetten of zich ermee te bemoeien. Als ze dat doet, gaat het volledige bedrag naar Mira en de kinderen. »
David keek me aan en glimlachte.
« Ze verloor gewoon alles. »
We stapten meteen naar de rechter. Eleanor kwam zelfvoldaan opdagen en draaide haar acties als ‘het behoud van Jason’s nalatenschap’.
De rechter gaf geen krimp.
« Je had geen wettelijk recht om de sloten te ontruimen of te veranderen », zei hij. « Verlaat het pand vandaag om 5 uur. »
Buiten het gerechtsgebouw siste ze:
« Dit is nog niet voorbij. »
David leunde naar voren:
« Eigenlijk is het zo. Ze weet niet dat ze de erfenis net heeft verbeurd. »
Liefde Linker Sloten, Brieven en Bescherming
Die avond kwamen we terug met een slotenmaker. Nieuwe sluizen. Verbeterde beveiliging.
Eleanor’s spullen waren netjes ingepakt en achtergelaten bij de stoeprand.
Ze arriveerde net op tijd om het te zien.
« Dit is het huis van mijn zoon! » schreeuwde ze.
‘Die liet hij aan ons over,’ antwoordde ik vastberaden.
Ze belde de politie. Ze kwamen aan, luisterden en vertelden haar kalm:
« Mevrouw, dit is nu privébezit. Je hebt een onwettige uitzetting gepleegd. »
Toch gooide ze nog een laatste pijltje: « Je hebt hem tegen mij vergiftigd. Jij en je bastaardkinderen. »
Ik gaf geen krimp. Ik keek haar recht in de ogen. » Nee, Eleanor. Dat heb je gedaan. Jason hield van ons – en hij zorgde ervoor dat het goed met ons zou gaan. »
« Waar heb je het over? »
« De wil. Je hebt de clausule verbroken. De erfenis? Weg. »
Voor één keer zei ze niets. Ze liep zwijgend naar haar auto.
