‘Het komt wel goed,’ zei hij.
‘Gewoon een verkoudheid. Concentreer je maar op je examens.’
Ik keek hem aan en dacht:
Dat is niet waar.
‘Alsjeblieft,’ zei ik zachtjes, terwijl ik zijn hand vastpakte.
‘Laat me voor je zorgen.’
In mijn laatste semester van de middelbare school probeerde ik het beste te combineren met hem naar de wc helpen, hem lepels soep voeren en ervoor zorgen dat hij al zijn medicijnen innam.
Telkens als ik naar zijn gezicht keek, dat elke ochtend dunner en bleker werd, voelde ik de paniek in mijn borst opkomen. Wat zou er van ons beiden terechtkomen?
Op een avond hielp ik hem terug naar bed toen hij iets zei dat me verontrustte.
Hij trilde van de inspanning van de korte wandeling naar de badkamer. Toen hij tot rust kwam, staarde hij me aan met een intensiteit die ik nog nooit eerder bij hem had gezien.
“Lila, ik moet je iets vertellen.”
« Later, opa. Je bent uitgeput en je moet rusten. »
Maar we kregen nooit een « later ».
Toen hij uiteindelijk in zijn slaap stierf, stond mijn wereld stil.
Ik was net geslaagd voor mijn middelbareschooldiploma, en in plaats van me opgewonden of hoopvol te voelen, bevond ik me in een angstaanjagende tussenfase die aanvoelde alsof ik aan het verdrinken was.
Ik ben gestopt met goed eten.
Ik ben gestopt met slapen.
Toen begonnen de rekeningen binnen te komen: water, elektriciteit, onroerendgoedbelasting, alles.
Ik wist niet wat ik ermee moest doen.
Opa had me het huis nagelaten, maar hoe zou ik het kunnen betalen? Ik zou meteen een baan moeten vinden, of misschien proberen het huis te verkopen om mezelf een paar maanden te kunnen redden voordat ik mijn volgende stap zou bepalen.
Twee weken na de begrafenis kreeg ik een telefoontje van een onbekend nummer.
Een vrouwenstem klonk door de luidspreker. « Mijn naam is mevrouw Reynolds. Ik werk voor de bank en ik bel in verband met uw overleden grootvader. »
Een bank. Die woorden die ik zo had gehaat, « dat kunnen we ons niet veroorloven, » kwamen weer in mijn hoofd op, maar met een vreselijke nieuwe wending: hij was te trots om hulp te vragen, en nu zou ik verantwoordelijk worden gehouden voor een enorme, onbetaalde schuld.
De volgende woorden van de vrouw waren zo onverwacht dat ik bijna mijn telefoon liet vallen.
“Je grootvader was niet wie je denkt dat hij was. We moeten praten.”
‘Wat bedoel je, dat hij niet was wie ik dacht dat hij was? Zat hij in de problemen? Had hij schulden bij iemand?’
“We kunnen de details niet telefonisch bespreken. Kun je vanmiddag langskomen?”
“Ja, ik zal er zijn.”
Toen ik bij de bank aankwam, stond mevrouw Reynolds op me te wachten.
Ze leidde me naar een klein, steriel kantoor.
‘Dank je wel dat je bent gekomen, Lila,’ zei mevrouw Reynolds, terwijl ze haar handen netjes op het bureau vouwde. ‘Ik weet dat dit een moeilijke tijd voor je is.’
‘Zeg me gewoon hoeveel hij schuldig is,’ flapte ik eruit. ‘Ik regel wel een betalingsregeling, beloofd.’
Mevrouw Reynolds knipperde met haar ogen. ‘Hij was niets schuldig, lieverd. Integendeel. Je grootvader was een van de meest toegewijde spaarders met wie ik ooit het genoegen heb gehad samen te werken.’
“Ik begrijp het niet. We hadden nooit geld. We hadden moeite om de verwarmingsrekening te betalen.”
Ze boog zich voorover, en wat ze me vervolgens vertelde, deed me beseffen dat opa me mijn hele leven lang had voorgelogen.
“Lila, je grootvader kwam hier 18 jaar geleden en heeft een heel specifiek, afgebakend onderwijsfonds op jouw naam opgericht. Hij stortte daar elke maand geld op.”
De waarheid trof me als een donderslag bij heldere hemel.
