Opa was niet arm geweest; hij was juist bewust en methodisch zuinig. Elke keer dat hij zei: « Dat kunnen we ons niet veroorloven, jongen, » bedoelde hij eigenlijk: « Ik kan me dat nu niet veroorloven, omdat ik een droom voor je aan het opbouwen ben. »
Vervolgens overhandigde mevrouw Reynolds mij een envelop.
“Hij stond erop dat ik je deze brief gaf toen je binnenkwam. Hij is een paar maanden geleden geschreven.”
Ik pakte de envelop op. Mijn vingers trilden toen ik het enkele vel papier erin openvouwde.
Mijn liefste Lila,
Als je dit leest, betekent het dat ik je niet zelf naar de campus kan brengen, en dat breekt mijn hart. Het spijt me zo, jongen.
Ik weet dat ik vaak « nee » heb gezegd, hè? Ik vond dat vreselijk, maar ik moest ervoor zorgen dat je je droom kon waarmaken en al die kinderen kon redden, precies zoals je me had verteld dat je wilde.
Dit huis is van jou, de rekeningen zijn voorlopig betaald en het vermogen van de trust is meer dan voldoende voor je collegegeld, boeken en een mooie, nieuwe telefoon!
Ik ben zo trots op je, mijn meisje. Ik sta nog steeds achter je, weet je. Altijd.
Al mijn liefde, opa.
Ik barstte ter plekke in tranen uit, midden in het kantoor.
Toen ik eindelijk mijn hoofd optilde, waren mijn ogen opgezwollen, maar voor het eerst sinds opa’s dood had ik niet het gevoel dat ik aan het verdrinken was.
‘Hoeveel geld zit er in het trustfonds?’ vroeg ik aan mevrouw Reynolds.
Ze tikte een paar toetsen in op haar computer.
“Lila, hij heeft ervoor gezorgd dat je volledig verzorgd bent. Volledig collegegeld, kamer en kost en inwoning, plus een royale toelage voor vier jaar aan een willekeurige staatsuniversiteit.”
Ik heb de daaropvolgende week besteed aan het onderzoeken van scholen en ik heb me aangemeld voor de beste opleiding maatschappelijk werk in de staat.
Ik werd twee dagen later aangenomen.
Diezelfde avond ging ik naar buiten, keek naar de sterren en fluisterde de belofte die ik hem had gedaan op het moment dat ik zijn briefje las.
‘Ik ga, opa.’ Ik probeerde niet eens de tranen weg te vegen die over mijn wangen stroomden. ‘Ik ga ze allemaal redden, net zoals jij mij hebt gered. Jij was mijn held tot het allerlaatste moment. Jij hebt me daarheen gebracht. Echt waar.’
De leugen van schaarste was de grootste daad van liefde die ik ooit had gekend. En ik zou een leven leiden dat die opoffering waardig was.
Deed dit verhaal je denken aan iets uit je eigen leven? Deel het gerust in de reacties op Facebook.
Als dit verhaal je heeft geraakt, lees dan ook dit: Ik stopte op een besneeuwde snelweg om een ouder echtpaar met een lekke band te helpen, zonder er verder veel bij stil te staan. Een week later belde mijn moeder in paniek op en schreeuwde: « Stuart! Hoe kon je me dit niet vertellen?! Zet de televisie aan – NU! » Toen veranderde alles.
