Twee weken na de begrafenis van mijn grootvader ging mijn telefoon over met een nummer dat ik niet herkende.
De stem aan de andere kant van de lijn was kalm, bijna voorzichtig, maar de woorden deden me verstijven.
“Je grootvader was niet de man die je dacht dat hij was.”
Ik had geen idee dat de persoon die me had opgevoed – die me had gered – een geheim met zich meedroeg dat krachtig genoeg was om mijn hele leven te veranderen.
Ik was zes jaar oud toen mijn ouders overleden.
Het huis vulde zich daarna met een stille chaos – volwassenen spraken met gedempte stemmen, kopjes koffie die nog niet waren aangeraakt werden koud en gesprekken verstomden zodra ik de kamer binnenkwam. Ik hoorde woorden die ik toen nog niet helemaal begreep, maar één zin bleef als een splinter in mijn borstkas steken:
“Pleegzorg.”
Ik huilde niet. Ik schreeuwde niet.
Daar was ik te bang voor.
Ik was ervan overtuigd dat dat betekende dat ik zou verdwijnen – weggestuurd naar een onbekende plek, vergeten door iedereen die ooit van me had gehouden.
Toen kwam mijn grootvader binnen.
Hij was vijfenzestig, al uitgeput door jarenlang hard werken, met een stijve rug en pijnlijke knieën. Hij keek de kamer vol ruziënde volwassenen rond, liep recht naar het midden van de woonkamer en sloeg met zijn hand op de tafel.
‘Ze gaat met me mee,’ zei hij.
‘Dat staat vast.’
Vanaf dat moment werd hij mijn hele wereld.
