Je gelooft me toch? »
Maar Rachel vermeed zijn blik. In zijn gedachten was er geen plaats meer voor haar – alleen voor Camila.
Een jaar later plande Rachel een weelderige bruiloft. Wat hij niet wist, was dat Mariana drie maanden eerder uit het ziekenhuis was ontslagen. Ze was bijna 200 kilometer van de hoofdstad verhuisd, had leren autorijden en al haar sieraden verkocht om een tweedehands supercar uit 2016 te kopen. Ze had maar één doel: op de bruiloft verschijnen, niet om te bedelen, maar om het af te sluiten.
De muziek was in volle gang toen de ceremoniemeester het aansnijden van de taart aankondigde. Op dat moment klonk het gebrul van een motor buiten de zaal, dat het orkest overstemde. Alle gasten draaiden zich geschokt om. Een zwarte sportwagen stopte voor de ingang en remde abrupt, waarbij een witte rookwolk werd opgeworpen.
Mariana stapte naar buiten. Ze droeg geen baljurk of een ingewikkeld kapsel. Gewoon een simpele witte jurk, haar haar los en een koude, zelfverzekerde blik. In haar handen hield ze een elegant ingepakte geschenkdoos. De hele kamer verstijfde.
Rachel verstijfde, woedend:
— M-Mariana… Wa… wat doe je hier?
