Claire is altijd een goede boekhouder geweest. Nauwgezet, ze lette op details, ze was in staat om het maximale voordeel uit elke situatie te halen. Deze kwaliteiten werden op het werk gewaardeerd, maar thuis, zoals ze begon te beseffen, waren ze een vloek. Vijf jaar huwelijk hadden haar één fundamentele waarheid geleerd: haar man, Mark, was gewend aan een leven waarin alles op magische wijze verliep. En zij was een tovenares.
Deze vakantie aan zee was daar een perfect voorbeeld van. Het was haar idee, haar geld en talloze uren besteed aan het zoeken naar de beste vluchten, het boeken van het perfecte hotel met uitzicht op zee en het plannen van reizen zodat Mark zich niet zou vervelen. Mark nam er natuurlijk niet aan deel. Hij had het druk. Erg druk. Op het werk, met vrienden, in de garage – er was altijd wel een reden om Claire’s vervelende organisatorische werk te delegeren. En toen, toen alles perfect georganiseerd was, vertelde hij zijn vrienden met het gezicht van een heldenwinnaar hoe hij « gek » was over zijn twee favoriete vrouwen.
Claire glimlachte alleen maar en zei niets. Dat was haar rol. Ze was een stille, effectieve steun voor het comfort van alle anderen.
Maar vandaag, in de taxi op weg naar het vliegveld, begon er iets in haar te beven. Eleanor, haar schoonmoeder, regeerde vanaf de achterbank als een koningin op een gehavende troon en begon al aan haar gebruikelijke litanie van klachten.
‘Claire, weet je zeker dat je alles hebt gecontroleerd? Bent u uw paspoort niet vergeten? Hoe zit het met verzekeringen? Je weet hoe verstrooid mijn Mark kan zijn, je moet hem in de gaten houden als een havik. »
Mark, die naast Claire zat, gaf geen krimp. Hij staarde naar de telefoon en deed alsof hij het niet hoorde. Claire zuchtte en dwong een kalmte in haar stem af die ze niet voelde. ‘Het is in orde, Eleanor. Alle documenten zijn bij mij, verzekering geregeld, tickets geprint. Maak je alsjeblieft geen zorgen. »
« Hoe kan ik me geen zorgen maken als alles op jouw schouders rust? » snoof Eleanor. « Jonge mensen zijn tegenwoordig zo onverantwoordelijk. Nu, in mijn tijd… »
