De lezing die volgde was een bekende, vervelende monoloog over hoe alles in het verleden beter, goedkoper en betrouwbaarder was. Claire negeerde hem en staarde naar de grijze, eentonige buitenwijken die voor het raam flitsten. Een plotselinge, koude angst overviel haar. Vrees dat dit het einde is. Dat het alles zou zijn wat ooit haar leven zou zijn: de eindeloze cyclus van het beheren van andermans comfort, van een stille, ondankbare marionet zijn.
Plots wendde Mark zijn ogen af van de telefoon. « Mam, waarom begin je? Claire zorgde voor alles. Waarom zou je je vastklampen aan de details? »
Een vonk van dankbaarheid verlichtte Claire’s hart, maar het ging net zo snel uit als het was verschenen. Mark, alsof hij zich bij zijn moeder verontschuldigde voor het tijdelijk verdedigen van zijn vrouw, voegde er onmiddellijk aan toe: « Mijn vrouw is een echte professional. Hij weet van aanpakken. Toch, schat? »
Hij weet van aanpakken. De woorden druipten van neerbuigende lof die de rillingen over haar rug deed lopen. Alsof dit haar enige talent was. Comfort organiseren voor anderen. Alsof ze geen dromen, geen ambities, geen eigen leven had.
« Natuurlijk doe ik dat, » zei ze met een gespannen stem. « Welke andere keuze heb ik? »
De chaos op het vliegveld maakte Claire’s irritatie alleen maar groter. De briefingzaal was een wervelwind van lange rijen, vermoeide gezichten en huilende kinderen. Voor Eleanor was het een vers buffet van klachten.
« Waarom is deze rij zo lang? We komen te laat! » – maakte ze zich zorgen. « Mark, je bent de beste hier. Doe iets. »
Mark, zoals altijd, gedelegeerd. « Claire, kun je kijken of er een snellere manier is? De druk van mama neemt toe. »
Claire wist dat Eleanors bloeddruk steeg in directe verhouding tot haar ontevredenheid met het universum. Maar het argument sloeg nergens op. Ze ging naar het informatiepunt en vroeg naar voorrangspension voor ouderen. Het antwoord was voorspelbaar: geen uitzonderingen.
Toen ze terugkwam, was Eleanor doodsbang. « Nou, ik wist het! Je kunt altijd dingen verknoeien. Had je het niet eerder kunnen bepalen? »
‘Ik heb alles gedaan wat ik kon, Eleanor,’ zei Claire, terwijl haar geduld opraakte. « We zijn op tijd. De rij is lang. Het is niet mijn schuld. »
« Is het niet jouw schuld? Is het van wie? Jij was degene die deze hele reis heeft georganiseerd! »
De logica was onthutsend. Toen ze eindelijk de balie bereikten, brak er weer een crisis uit. Zetel.
« Waarom zitten we niet in business class? » vroeg Eleanor. « Mijn hele leven heb ik ervan gedroomd om business class te vliegen. »
« De tickets zijn maanden geleden geboekt, Eleanor. Business class was veel duurder », legt Claire tandenknarsend uit.
« Duurder! Dus je bespaart op mij? Na alles wat ik voor jullie beiden heb gedaan? »
Mark haalde alleen maar zijn schouders op. « Mam, kom op. Claire, je had echt geen betere optie kunnen vinden? »
Een betere optie. Dit betekende een optie die handiger was voor hem en zijn moeder. Heeft iemand zich op een gegeven moment afgevraagd wat er beter voor haar zou kunnen zijn?
‘Een plek bij het gangpad?’ vervolgde Eleanor vol afschuw. « Ik wil niet oversteken. Ik wil een raam zodat ik de wolken kan zien. »
« Het spijt me, mevrouw, maar de vlucht is volgeboekt. Er zijn geen andere vacatures », antwoordde de uitgeputte medewerker van de luchtvaartmaatschappij.
« Hoe bedoel je dat er geen andere plaatsen zijn? Ik sta erop dat je iets vindt! Ik ga een klacht indienen! »
