De volgende ochtend nam ik dus een beslissing die alles zou veranderen.
‘Ik ga een paar uurtjes weg,’ zei ik kalm tegen hem.
‘Met de baby’s?’, vroeg hij.
‘Nee,’ zei ik terwijl ik hem de tweeling overhandigde. ‘Nee, neem het maar alleen. Ik heb even rust nodig.’
Hij knipperde naar me alsof hij geen Engels verstond.
“Ik heb werk te doen!”
‘Je werkt vandaag thuis,’ herinnerde ik hem. ‘En ik vraag het niet, ik zeg het je gewoon. Jij bent hun vader.’
Voordat hij kon tegenspreken, liep ik weg.
Ik ging niet ver weg — gewoon naar een rustig café twee straten verderop. Voor het eerst in maanden ging ik zitten, dronk ik iets warms en haalde ik adem zonder gehuil te horen.
Maar zelfs toen bleef het schuldgevoel aan me knagen.
Ging het goed met de baby’s? Kon Daniel het aan? Moet ik teruggaan?
Ik dwong mezelf om nog een uur te blijven.
En toen ben ik naar huis gereden.
Toen ik de deur opendeed, verstijfde ik.
De woonkamer zag eruit alsof er een tornado doorheen was geraasd.
Overal flessen. Dekens op de vloer. Speelgoed verspreid als confetti.
Maar het was niet de chaos die me tegenhield, het was Daniel.
Hij zat geknield op het tapijt, zijn shirt besmeurd met spuug, zijn haar warrig en zijn gezicht nat van de tranen. Een van de tweelingen schreeuwde in zijn armen, de andere zat te huilen in een wipstoeltje naast hem.
Hij hoorde me niet eens binnenkomen.
‘Ik weet niet wat je wilt!’ snikte hij tegen de baby. ‘Alsjeblieft, alsjeblieft, hou op met huilen — ik doe mijn best!’
Zijn stem brak. Zijn schouders trilden. Hij was volkomen overmand door emoties.
Er brak iets in me door, maar een ander deel van me voelde zich eindelijk gezien.
Hij keek op en zag me daar staan.
Zijn gezicht vertrok in een grimas.
‘Het spijt me,’ fluisterde hij. ‘Het spijt me zo. Ik dacht… ik dacht dat je overdreef. Ik dacht—’
Een snik onderbrak hem.
Ik stapte langzaam naar voren, tilde de baby uit zijn trillende armen en hield haar stevig vast tot haar geschreeuw verstomde.
Daniel keek vol ongeloof toe.
‘Hoe doe je dat?’ stamelde hij.
‘Omdat ik geen keus had,’ zei ik zachtjes. ‘Omdat ik wakker bleef terwijl jij sliep. Omdat ik, terwijl jij me bekritiseerde, ons gezin bijeenhield met de weinige kracht die ik nog had.’
Hij liet zijn hoofd zakken.
‘Ik wist het niet,’ fluisterde hij. ‘Ik wilde het niet weten. En nu… ik kan niet geloven dat ik je zo behandeld heb.’
