De meisjes knikten.
— Ik ben Elijah. Wees niet bang. Ik was hier vroeger boswachter.
Hij wikkelde ze in zijn dikke jas en nam ze mee naar huis. Toen ze aankwamen, zette hij ze aan tafel en gaf ze hete thee.
« Ik laat ze hier overnachten, » dacht hij. « En in de tussentijd ga ik mijn taken afmaken… »
De meisjes keken elkaar nieuwsgierig aan.
— Laten we eens kijken wie die dame is, fluisterde er een.
— Maar de man zei dat het niet mocht…
— We nemen even een kijkje. We raken niets aan.
Zo zijn tweelingen. De een suggereert, de ander stemt toe.
Zo waren Emma en Olivia. Olivia was stil en gehoorzaam. Emma was altijd op zoek naar avontuur.
De meisjes openden de deur van de kamer. Op het bed lag een vrouw…
De kamer werd zwak verlicht door een bedlampje en de vrouw lag met haar rug naar de deur. De meisjes slopen naar binnen, hun nieuwsgierigheid overwon hun angst. Emma, de dapperste, deed een stap naar voren.
— Denk je dat ze een heks is? fluisterde Olivia.
— Ik weet het niet… maar het is raar hoe ze daar gewoon ligt, zonder te bewegen…
Toen draaide de vrouw zich plotseling naar hen om. Haar ogen waren open. Maar er klopte iets niet. Ze knipperde niet.
De meisjes gilden. De deur sloeg tegen de muur toen ze de kamer uit renden.
Op datzelfde moment kwam Elijah het huis binnen. Hij was vroeg teruggesneld, denkend aan de kleine meisjes. Toen hij ze bleek en doodsbang zag, liet hij de tas die hij droeg vallen.
– Wat is er gebeurd?
