De RAC greep in tijdens het online debat om het duidelijk uit te leggen. Voor auto’s geldt de nationale maximumsnelheid:
• 60 mph op eenbaanswegen
• 70 mph op tweebaanswegen en snelwegen
Maar dat geldt alleen voor standaard auto’s. Zodra iemand achter het stuur kruipt van een bestelbus, een pick-up, een aanhanger of iets zwaarders, veranderen de regels. Bestelbussen mogen maximaal 80 km/u rijden op eenbaanswegen en 95 km/u op tweebaanswegen. Voertuigen die een caravan trekken, moeten zich aan nog strengere beperkingen houden. Plotseling heeft die simpele zwarte streep een heel andere betekenis, vooral voor mensen die zelden iets anders rijden dan een gewone personenauto. De verwarring is begrijpelijk. De gevolgen niet.
Verkeersveiligheidsexperts stellen dat de nationale snelheidslimiet weliswaar een wettelijk maximum aangeeft, maar niet garandeert dat die limiet te allen tijde veilig is. Op natte wegen, in smalle bochten, op mistige ochtenden, op oneffen wegdek of op drukke trajecten kan de werkelijke veilige snelheid veel lager liggen. Toch zien talloze bestuurders het zwarte streepbord en interpreteren het als een automatisch groen licht om te accelereren – soms zelfs agressief – zonder rekening te houden met het zicht, de breedte van de weg of het gedrag van andere voertuigen om hen heen. Deze discrepantie tussen aanname en realiteit is precies de reden waarom het debat überhaupt is ontstaan.
Naarmate de reacties binnenstroomden, kwam één thema steeds terug: bestuurders vergeten. Niet omdat ze van nature onzorgvuldig of roekeloos zijn, maar omdat de meeste mensen de verkeersregels nooit meer doornemen nadat ze hun rijbewijs hebben gehaald. Jaren verstrijken. Gewoonten vormen zich. Het geheugen vervaagt. De regels die ze ooit onder druk uit hun hoofd leerden, worden vage contouren in hun achterhoofd. Mensen vertrouwen op hun instinct in plaats van op de kennis die ze ooit hadden. En verkeersborden – vooral de onopvallende – krijgen na verloop van tijd een betekenis die vervormd of verwaterd raakt.
Het gesprek bracht ook een ongemakkelijke waarheid aan het licht: rijopleiding zou niet moeten eindigen zodra het rijbewijs is uitgereikt. Veel landen vereisen regelmatige herhalingscursussen of periodieke schriftelijke examens, maar het Verenigd Koninkrijk niet. Sommige reageerders betoogden dat herhalingsexamens de wegen veiliger zouden maken, terwijl anderen volhielden dat bestuurders de antwoorden simpelweg opnieuw zouden memoriseren zonder de lessen echt te begrijpen. Maar bijna iedereen was het over één punt eens: meer bewustwording zou levens redden.
Zelfs het eenvoudigste verkeersbord kan gevaarlijk worden als het verkeerd wordt begrepen. Het nationale snelheidslimietbord geeft geen toestemming om te hard te rijden – het heft de eerder aangegeven limiet op en legt de verantwoordelijkheid weer bij de bestuurder. Het vraagt van de bestuurder om de weg waarop hij rijdt te kennen, te begrijpen welk type voertuig hij bestuurt en na te denken. Niet te reageren. Niet te gokken. Na te denken. Een simpel bord vereist een meer betrokken bestuurder.
Het debat ging uiteindelijk verder dan het verkeersbord zelf en mondde uit in een bredere discussie over de rijcultuur. Verschillende mensen deelden verhalen over hoe ze anderen direct zagen accelereren zodra het bord verscheen – zelfs bij het naderen van onoverzichtelijke bochten of smalle bruggen. Anderen gaven toe dat ze jarenlang de verkeerde snelheidslimiet hadden aangenomen, zonder zich te realiseren dat ze onbedoeld de wet overtraden. Een paar bekenden zelfs dat ze tijdens de discussie de verkeersregels erbij moesten pakken om het te controleren. Het bord stond er al hun hele leven, maar de betekenis ervan was onduidelijk geworden.
