Die onduidelijkheid wordt een probleem wanneer iedereen op de weg ervan uitgaat dat ze al genoeg weten. Aannames leiden tot conflicten. Ze leiden tot ongelukken. Ze leiden tot de vervelende situaties zoals « Ik dacht dat je afremde », « Ik wist niet dat dit een eenbaansweg was » of « Ik dacht dat de snelheidslimiet daarachter veranderde ». En in de meeste gevallen zijn ze te voorkomen.
Veilig autorijden gaat niet alleen over het naleven van de regels, maar ook over het blijven onthouden ervan. Het nationale snelheidslimietbord is een stille herinnering dat verantwoordelijkheid nooit verdwijnt, ook al raken de borden vertrouwd. En de online commotie bewijst dat mensen die herinnering vaker nodig hebben dan ze willen toegeven.
Kennis verliest aan kracht met de tijd. Zelfvertrouwen niet. Dat is een gevaarlijke combinatie.
Uiteindelijk ging het debat niet echt over een zwarte streep op een witte cirkel. Het ging erom hoe gemakkelijk bestuurders de details vergeten die hen veilig houden, en hoe het opfrissen van die kennis – al is het maar even – een verschil kan maken. Iedereen op de weg heeft er baat bij als mensen met helderheid rijden in plaats van met aannames. Een beetje meer bescheidenheid achter het stuur, een beetje minder denken op de automatische piloot, en plotseling wordt dat simpele bord precies wat het bedoeld was te zijn: een aanwijzing om alert te zijn, geen uitnodiging om te racen.
Soms zijn de meest eenvoudige signalen juist de signalen die ons laten zien hoeveel aandacht we er werkelijk aan besteden.
