De storm was aangekomen.
“Richard-dit is niet hoe het eruit ziet”, stamelde Victoria, terwijl haar toon onmiddellijk van venom naar sugar veranderde. Ze maakte haar jurk glad en dwong een glimlach alsof ze niet alleen tegen een onschuldig kind had geschreeuwd.
Maar Richard ‘ s ogen waren op Lily gericht. Hij rende naar voren, knielde naast haar. “Lieverd, ben je gewond?”Zijn stem verzachtte, trillend van bezorgdheid terwijl hij zachtjes haar kin optilde. Het zien van de schaafwonden op haar knie maakte zijn kaak strakker. Hij nam de teddybeer uit James ‘ trillende handen en gaf hem aan Lily. Ze greep het onmiddellijk vast, haar snikken gedempt tegen zijn zachte vacht.
“Papa,” riep ze, haar kleine vingers grepen zijn mouw vast. “Ik-Ik wilde het niet breken. Ze haat me. Ze schreeuwt de hele tijd. Ik kan niet meer staan! Haar woorden kwamen uit in gebroken zucht, maar elke lettergreep stak Richard recht in het hart.
Hij stond langzaam op, zijn gezicht draaide zich naar Victoria met een uitdrukking die ze nog nooit eerder had gezien. Woede. Pure, ongebreidelde woede. “Heb je mijn dochter zo behandeld?”Zijn stem donderde, echo van de muren. “In mijn huis? Onder mijn dak?”
Victoria hief haar kin uitdagend op, maar haar stem wankelde. “Ze is verwend, Richard! Ze heeft discipline nodig. Je bent nooit thuis – je ziet niet hoe ze zich misdraagt.”
Richard kwam dichterbij, zijn aanwezigheid torende boven haar uit. “Discipline? Dat is geen discipline-Het is wreedheid! Je schreeuwt niet tegen een kind totdat ze om genade smeekt. Je breekt haar geest niet omdat je haar verdriet niet aankan.”Zijn stem brak bij het laatste woord, zijn eigen schuld kwam naar boven. Hij was er niet genoeg geweest. Hij had zichzelf begraven in het werk na de dood van zijn eerste vrouw, zichzelf ervan overtuigd dat geld en veiligheid genoeg zouden zijn. Maar toen hij nu naar Lily keek, bevend en gebroken, besefte hij hoe blind hij was geweest.
