Later vond hij het dagboek van zijn dochter:
“Hoe Dima zich veilig laten voelen tijdens de pauze”
“Wie bij Anja zal zijn als ze verdrietig is”
“Met Artyom praten zodat hij niet bang is om in de klas te antwoorden”
Dit was niet zomaar vriendelijkheid.
Dit was een bewuste keuze.
Een hele levensrichting.
Hij ging naar de schooldirecteur – Irina Vladimirovna.
Een strenge, keurige vrouw, duidelijk moe van eindeloze klachten van ouders.
“Er is een probleem op school,” begon hij.
“Nou ja, u weet wel, kinderen kunnen verschillend zijn,” onderbrak ze hem.
“We hebben geen officiële meldingen van pesten.”
“Mijn dochter heeft blauwe plekken omdat ze elke dag opkomt voor wie vernederd wordt.
Dat is geen overdrijving.
Dat is de waarheid.”
“Misschien is ze gewoon te gevoelig,” haalde de vrouw haar schouders op.
Daniil verliet het kantoor met brandende ogen – boos, maar vastbesloten: hij zou niet langer aan de zijlijn staan.
Hij zou in actie komen.
Een paar dagen later lag er een briefje in de brievenbus.
Geschreven in een onzeker kinderhandschrift:
“Uw dochter is de moedigste persoon die ik ken.
Toen ik opgesloten zat in het bezemhok, dacht ik dat niemand zou komen.
Maar zij kwam.
Ze deed de deur open.
Zei: ‘Laten we naar huis gaan’.
Nu ben ik niet meer bang voor het donker.
Omdat ik weet dat zij er is.”
Geen handtekening.
Alleen een getekende open hand.
Die avond liet Daniil de brief aan Sonja zien.
Ze zweeg lang.
Haar ogen glinsterden.
Ze hield het briefje zo voorzichtig vast alsof ze bang was het kwijt te raken.
“Soms denk ik dat het allemaal voor niets is…
Dat niemand het ziet,” fluisterde ze.
Hij kwam dichterbij en zijn stem trilde van trots:
