Hij kwam dichterbij en zijn stem trilde van trots:
“Het maakt uit, Sonja.
Veel meer dan je je kunt voorstellen.
Altijd al.”
De volgende dag werd Sonja gevraagd om te spreken op de schoolbijeenkomst.
Ze stemde toe – maar alleen op voorwaarde dat iedereen die naast haar stond, samen met haar naar voren zou komen.
“Wij zijn geen helden,” zei ze.
“We zijn er gewoon als het eng is.
Als iemand huilt – blijven we.
Als iemand niet kan spreken – spreken wij voor hem.
Dat is alles.”
De zaal werd stil.
En daarna barstte hij los in applaus.
Leraren, leerlingen, ouders – zelfs de meest onverschilligen luisterden aandachtig.
Deze muur van stilte begon af te brokkelen.
De schoolgangen vulden zich met anonieme briefjes met het woord “Dank je”.
Leerlingen meldden zich aan als vrijwilligers – om waarnemers van vriendelijkheid te worden.
Daniil verzamelde een groep ouders wier kinderen ook waren veranderd.
Maar zij begrepen niet wat er precies veranderd was.
Nu was het duidelijk.
Geen stilte meer.
’s Avonds kwamen ze samen – soms bij iemand thuis, soms via videoverbinding.
Ze deelden verhalen, angsten, hoop.
Sonja zocht geen aandacht.
Ze had geen prijzen nodig.
Haar blik bleef gericht op degenen die nog steeds niet konden geloven in het licht.
