Het kind schudde haar hoofd. « Het doet pijn, » fluisterde ze. « Papa zei dat ik het niet mocht vertellen. »
Mark keek de kamer rond. Er was geen spoor van het dier. Op een bank vlakbij lag een man half wakker, stinkend naar alcohol. Zijn naam, zo hoorden ze later, was Thomas Whitaker. Zijn ogen waren wazig, maar zijn woorden waren scherp. « Wat is al dat lawaai? » stamelde hij.
Toen het meisje dichter bij Erin probeerde te komen, gromde Thomas: « Blijf waar je bent. »
Er knapte iets in Erin. Ze nam het kind voorzichtig in haar armen en zei: « Je bent nu veilig. » Het meisje greep trillend haar nek vast. De waarheid werd pijnlijk duidelijk.
Tegen de tijd dat de versterking arriveerde, zat Thomas al geboeid en schreeuwde hij onsamenhangend terwijl agenten hem wegvoerden. Het huis werd afgesloten als plaats delict. Het jonge kind, Ava Whitaker, werd voor onderzoek naar een plaatselijk ziekenhuis gebracht.
Op de kinderafdeling van het St. Gabriel’s Hospital hield verpleegkundige Rebecca Collins Ava’s hand vast terwijl de artsen zwijgend om hen heen werkten. Het meisje sprak nauwelijks, haar ogen waren leeg en doodsbang. Toen rechercheur Nora Delaney van de Kinderbescherming de kamer binnenkwam, dempte ze haar stem. « Hoi Ava. Ik wil even met je praten. Is dat goed? »
Ava knikte lichtjes. Gevraagd naar de slang, deed haar antwoord iedereen verstijven. « Zo noemt papa hem, » fluisterde ze zo zacht dat het Nora’s oren nauwelijks bereikte.
Even bewoog niemand. Toen stond de rechercheur op, haar gezicht bleek. « We zorgen ervoor dat hij je nooit meer pijn doet, » zei ze kalm, hoewel haar hart pijn deed.
Diezelfde nacht werd er een arrestatiebevel uitgevaardigd. Rechercheurs doorzochten elke kamer in het huis en ontdekten wat ze vreesden: verborgen opnameapparatuur, dagboeken en bewijs van aanhoudend misbruik. De ontdekking bevestigde jarenlang lijden achter gesloten deuren.
Op het politiebureau ontkende Thomas alles en beweerde dat het een misverstand was. Toen de rechercheurs hem het bewijs lieten zien, zweeg hij. Zijn uitdrukking veranderde van arrogantie in angst. Hij mompelde onverstaanbare excuses tot het verhoor voorbij was.
De officier van justitie diende aanklacht in voor meerdere gevallen van mishandeling en bezit van illegale materialen. De stille straten in de stad waren gevuld met ongeloof. Buren die vroeger vanaf hun gazon naar Thomas zwaaiden, vermeden nu zelfs om naar zijn dichtgetimmerde ramen te kijken.
