Ondertussen begon Ava langzaam te herstellen onder de hoede van een pleeggezin, geleid door een vrouw genaamd Margaret Duvall. Margaret had voor kinderen gezorgd die onvoorstelbare dingen hadden meegemaakt, maar Ava’s angst was sterker dan bij de meesten. Ze werd ‘s nachts huilend wakker en weigerde te slapen met de deur dicht. Margaret zat dan naast haar bed en fluisterde: « Je bent veilig, lieverd. Niemand zal je ooit nog pijn doen. »
Therapeuten gebruikten tekeningen en rustige spelletjes om Ava te helpen zich te uiten. Geleidelijk aan begon ze heldere luchten, bomen en politieauto’s te schilderen. Op een dag liet ze Margaret een foto zien van twee politieagenten naast een lachend kind. « Ze hebben me gered, » zei ze.
Een paar maanden later begon het proces tegen Thomas Whitaker. De rechtszaal was gevuld met verslaggevers, maatschappelijk werkers en mensen uit de gemeenschap die gretig waren voor gerechtigheid. De officier van justitie speelde de 911-opname af en de zachte stem van het kind galmde door de rechtszaal. Verschillende juryleden veegden hun tranen weg.
Toen Ava werd opgeroepen om te getuigen, stond de rechter haar toe een kleine teddybeer vast te houden voor troost. Haar stem trilde aanvankelijk, maar met elk woord werd ze sterker. « Ik heb de waarheid verteld, » zei ze. « Omdat ik niet wilde dat hij me nog meer pijn deed. »
Na uren van getuigenissen en overweldigend bewijs kwam de jury unaniem tot een oordeel. Schuldig op alle punten. Thomas Whitaker werd veroordeeld tot levenslang zonder mogelijkheid tot vervroegde vrijlating.
Toen het vonnis werd voorgelezen, sloeg Margaret haar armen om Ava heen. Tranen vloeiden rijkelijk, maar dit keer waren het tranen van opluchting.
De jaren verstreken en Ava herstelde verder. Ze leerde weer lachen en droomde ervan verpleegster te worden, net als Rebecca, de vrouw die haar hand voor het eerst vasthield in het ziekenhuis. In een interview, vele jaren later, zei ze: « Ik wil kinderen helpen zoals mensen mij hebben geholpen. »
Een kreet die begon met angst leidde tot vrijheid. Het meisje dat ooit om hulp fluisterde, sprak nu met moed. Haar stem, ooit trillend van de pijn, droeg de kracht van het overleven in zich.
Hoewel het verhaal in duisternis begint, eindigt het met hoop. Hoop die de wereld eraan herinnert dat er zelfs in de donkerste momenten licht kan zijn.
