De volgende ochtend, om 9:06 uur, toen de vrachtwagen arriveerde met vierenzestig platte dozen met het opschrift « Start Fresh », begon de echte neerwaartse spiraal…
De bezorger stapelde de vierenzestig dozen netjes voor de appartementdeur – mijn appartementdeur – terwijl de camera in de gang elke seconde vastlegde. Elke doos was wit, onberispelijk, met elegante zwarte letters. En in de eerste doos zat een gedrukte handleiding met de titel:
« Alles wat je hebt meegebracht. »
Er waren categorieën.
Doos 1: Babykleertjes.
Dozen 2-4: Ongevraagde babykamerdecoratie.
Doos 5: Gedeelde tandenborstel (nog steeds niet van mij).
Dozen 6-11: Excuses.
Dozen 12-40: Mijn stilte.
Dozen 41-62: Het recht om me dankbaar te voelen.
Doos 63: De vloer die Liam heeft gelegd.
Doos 64: Waardigheid.
Om 11:12 uur legde de camera in de gang vast hoe Liam de deur opendeed. Hij verstijfde alsof de dozen op het punt stonden te ontploffen. Harper zweefde in haar badjas achter hem aan, haar mok vasthoudend alsof het een reddingsvlot was.
Hij opende de eerste doos.
Niets in.
Dat was precies de bedoeling.
