Ik had nooit gedacht dat een eenvoudige rozenplant zoveel betekenis zou kunnen hebben, maar het werd het hart van een liefdesverhaal dat ik nooit zal vergeten.
Voordat mijn moeder overleed, pakte ze de hand van mijn vader en fluisterde nog een laatste wens: « Zorg voor mijn rozen, wil je? » Het was gewoon een kleine struik in een afgebroken aarden pot, het soort dat je nauwelijks zou opmerken in een tuinwinkel. Maar voor haar was het alles: haar eerste plant, haar kleine symbool van geduld en hoop.
Toen ze weg was, hield mijn vader zijn belofte. Hij behandelde die roos alsof het een levend stukje van haar was. Elke ochtend voor het ontbijt stapte hij naar buiten met zijn koffie, controleerde de grond, snoeide de bladeren en verplaatste de pot zodat hij altijd het beste licht ving. Toen we naar een nieuw huis verhuisden, zorgde hij er zelfs voor dat de roos een eigen stoel in de auto had, vastgezet als iets fragiels en onvervangbaars.
Op een ochtend vond ik hem rustig op de veranda zitten en vuil van de pot vegen. Zijn handen bevroor plotseling halverwege de beweging en zijn uitdrukking werd zachter. ‘Kom hier,’ zei hij met trillende stem. Op de zijkant van de pot, vaag onder jaren van aarde en mos, stonden twee gebeeldhouwde letters: M + L.
Het waren de initialen van hem en mijn moeder.
